Οἱ ἀποστάσεις τῆς Βρεταννίας ἀπ’ τὴν Εὐρωζώνη διευρύνονται συνεχῶς, χωρὶς οὐδεμία προοπτικὴ συγκλίσεως στὸ ὁρατὸ μέλλον· ἡ αὐτοκρατορικὴ παράδοση καὶ οἱ σχέσεις μὲ τὴν Ἀμερικὴ μετροῦν πολὺ περισσότερο στὴ γηραιὰ Ἀλβιῶνα ἀπ’ τὰ ζωτικὰ οἰκονομικὰ συμφέροντά της μὲ τὴν Εὐρώπη. Ὁ Ζὰν Ντελόρ, ὁ ἀναγνωρισμένης συνεισφορᾶς πρώην πρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς, ζήτησε τὴν ἀποχώρηση τῆς Ἀγγλίας ἀπ’ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καὶ τὴν σύναψη εἰδικῆς σχέσεως μαζί της, ὅπως γίνεται μὲ τὴν Νορβηγία· ἡ παρέμβασή του ἀπέδειξε τὸ πόσο ὥριμη εἶναι ἡ πολιτική του σκέψη καὶ πόσο διορατικὴ γιὰ τὰ εὐρωπαϊκὰ πράγματα. Τὸ Λονδίνο σύρεται πλέον στὶς δεσμεύσεις του πρὸς τοὺς ἀτλαντικοὺς ἐπικυριάρχους του· διαπιστώνει τὴν ἀπότομη συρρίκνωση τοῦ Σίτυ καὶ τὴν μετακίνηση τῆς δυτικῆς ἀγορᾶς κεφαλαίου στὴ Φραγκφούρτη, καθὼς ἡ Εὐρωζώνη ἔχει μετατραπεῖ στὸν κύριο ἐταῖρο τῶν Ἀναδυομένων. Οἱ τελευταῖοι ἀποτελοῦν πλέον τὴν κινητήριο δύναμη τῆς παγκοσμίου οἰκονομίας.