Ὁ ἑορτασμὸς τῆς πεντηκονταετίιδοςς τῆς συνθήκης φιλίας Γαλλίας καὶ Γερμανίας στὸ Βερολίνο συνοδεύθηκε κι ἀπ’ τὶς διαβεβαιώσεις τοῦ Φρανσουὰ Ὁλλὰντ καὶ τῆς Ἀγκέλας Μέρκελ, ὅτι θὰ ἀναληφθοῦν οἱ ἀναγκαῖες πρωτοβουλίες γιὰ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς πολιτικῆς ἑνοποιήσεως τῆς Εὐρωζώνης· ἡ ἑνιαία ἀγορὰ βρίσκεται στὶς καλύτερες στιγμὲς τῆς δεκαετοῦς ζωῆς της, ἔχει ἀντιμετωπίσει ἐπιτυχῶς τὴν κρίση χρέους τῶν νοτίων χωρῶν της, ἡ ἀτμομηχανὴ τῆς γερμανικῆς οἰκονομίας εἶναι ἰσχυρή, ἐνῶ παραμένει συμπληρωματικὴ πρὸς ἐκείνη τῶν ἀναδυομένων χωρῶν. Ἀπὸ πολιτικῆς πλευρᾶς ἔχουν ἀποδυναμωθεῖ πλήρως στὸ ἐσωτερικό της οἱ Εὐρωσκεπτικιστές, ἐνῶ καὶ οἱ πρώην κομμουνιστὲς ἐπιδιώκουν τὴν ἔνταξη στὴν Εὐρωζώνη· ἡ Βρεταννία ἀπὸ τὸν δεύτερο πόλο τῆς Εὐρώπης ἐξέπεσε σὲ δευτερεύοντα ἂν ὄχι ἀμελητέο παράγοντα. Οἱ ἀπειλὲς γιὰ ἔξοδό της ἀπ’ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση δὲν μετροῦν πλέον, ἐνῶ τὸ Σίτυ, τὸ βαρὺ πυροβολικό της ἄλλοτε, συρρικνώνεται σταδιακὰ σὲ ἀγορὰ κεφαλαίου δευτέρας τάξεως.