Ἡ ἐπιβεβαίωση τῆς αἰσιοδοξίας γιὰ τὴν πορεία τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας ἔρχεται κι ἀπ’ τὸ ἐξωτερικό, καθὼς καὶ στὸ Νταβὸς εἶναι εὐνοϊκὴ ἡ στάση ὅλων σχεδὸν τῶν οἰκονομικῶν παρατηρητῶν· ἡ αὔξηση τῆς ρευστότητος τῆς ἀγορᾶς εἶναι τὸ κλειδὶ καὶ ἡ συνέχιση τῶν δημοσίων ἔργων, μαζὶ μὲ τὴν ἀπορρόφηση τῶν κοινοτικῶν κονδυλίων συμπληρώνουν τὴν ἐπανεκκίνηση τῆς οἰκονομίας. Ἡ κατεύθυνση εἶναι γνωστὴ γιὰ ὅλους, ἐνῶ ἀρχίζουν ἤδη καὶ οἱ διερευνητικὲς κρούσεις γιὰ ἐπενδύσεις κι ἀπὸ ἐπιχειρηματίες τοῦ ἐσωτερικοῦ, οἱ ὁποῖοι τὴν προηγούμενη τριετία εἶχαν «ἀποσυρθεῖ» ἀπ’ τὴν ἀγορά, μὲ μόνο κίνητρό τους τὴν διατήρηση τῆς ἐπιχειρήσεώς τους μὲ κάθε θυσία· ὅσοι τὸ πέτυχαν ξεδιπλώνουν τὰ σχέδιά τους καὶ βλέπουν πολλὰ ἐνδιαφέροντα πράγματα γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τῶν ἐργασιῶν τους. Ἔτσι γίνεται πάντοτε ἡ ἀνάκαμψη τῆς οἰκονομίας, μετὰ ἀπὸ κρίση, κι ἐμεῖς ζήσαμε τὴν χειρότερη ἐξαθλίωση σὲ εἰρηνικὴ περίοδο. Τὶς συνέπειές της ὑποστήκαμε.