Ἡ δουλικότης τῶν Ἑλλήνων πρεσβευτῶν πρὸς τὸν μεγάλο βασιλέα ἔδειχνε καθαρὰ τὴν πολιτικὴ παρακμή• μόνο οἱ Μακεδόνες τὴν ἐποχὴ ἐκείνη δὲ προσκυνοῦσαν τοὺς Πέρσες. Ὁ Ἀθηναῖος Ἐπικράτης, «φάσκοντος ἀντὶ τῶν ἐννέα ἀρχόντων χειροτονεῖσθαι κατ’ ἐνιαυτόν»• πρότεινε ἀντὶ γιὰ τοὺς ἐννέα ἄρχοντες νὰ χειροτονοῦνται κατ’ ἔτος. «Ἐννέα πρέσβεις πρὸς βασιλέα τῶν δημοτικῶν καὶ πενήτων»• ἐννέα πρεσβευτὲς πρὸς τὸν βασιλέα λαϊκοὺς καὶ φτωχούς. «Ὅπως λαμβάνοντες εὐπορῶσιν, ἐγέλασεν ὁ δῆμος»• ὅπως πλουτίζουν μὲ τὰ δῶρα του, κι ἡ ἐκκλησία τοῦ δήμου γέλασε. «Ἀλλ’ ὅτι Θηβαίοις ἐγεγόνει πάντα χαλεπῶς ἔφερον»• ἀλλὰ τὸ ἔφεραν ἄσχημα ποὺ ἔγιναν δεκτὲς οἱ προτάσεις τῶν Θηβαίων. «Οὐ λογιζόμενοι τὴν Πελοπίδου δόξαν»• δὲν συνεκτίμησαν τὴν φήμη τοῦ Πελοπίδου. «Ὅσων ἦν ῥητορειῶν καὶ λόγων κρείττων παρ’ ἀνθρώπῳ θεαπεύοντι τοὺς τῶν ὅπλων ἀεὶ κρατοῦντας»• πόσο περισσότερο ἀπ’ τὶς ῥητορεῖες καὶ τὰ λόγια ἕνας ἄνθρωπος ἀναγνωρίζει τοὺς ἰσχυροὺς τῶν ὅπλων.