Τὸ χαλιφάτο νιώθει πλέον τὴν πλήρη ἀπομόνωσή του, μετὰ τὴν τρομοκρατικὴ ἐπίθεση στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὶς οἰκονομικὲς δυσκολίες τῆς Σαουδικῆς Ἀραβίας∙ ἡ Ἄγκυρα ἔχει κηρύξει τὸν πόλεμο ἐναντίον του -ἂν καὶ ὑπάρχει τὸ πρόβλημα τοῦ πῶς θὰ τὸν διεξάγει, διότι μεγάλο μέρος τοῦ ἰσλαμικοῦ της κράτους συνεργάζεται μαζί του-, ἐνῶ ἡ Ριὰντ προσαρμόζεται σταδιακὰ καὶ σὲ ἐξομάλυνση τῶν σχέσεων μὲ τὴν Τεχεράνη. Φυσικὰ αὐτὰ δὲν σημαίνουν ὅτι ἔχει χάσει τὶς πηγές του ἀνεφοδιασμοῦ καὶ στρατολογήσεως, ὅταν στὸν ὀρεινὸ ρωσικὸ Καύκασο ὑπάρχουν κοιλάδες μὲ Μουσουλμάνους, οἱ ὁποῖοι στέλνουν τὰ παιδιά τους στοὺς Τζιχαντιστές∙ ἡ ζωή τους κυλάει μὲ ρυθμοὺς 19ου αἰῶνος καὶ εἶναι ζήτημα ἂν κατάλαβαν τὸ κομμουνιστικὸ καθεστώς. Ὁ θρησκευτικὸς φανατισμὸς δὲν σβήνει εὔκολα μὲ κανέναν τρόπο.