Στὴν στήριξη τοῦ ἀριστεροῦ παρακράτους, καὶ τῶν συνοδοιπόρων του ἀτλαντικῶν κερδοσκόπων, προσφεύγει ὁ Ναπολεοντίσκος μὲ τὶς κινήσεις του κατὰ τῆς ἐπενδύσεως στὶς Σκουριὲς καὶ τῆς ὑπονομεύσεως τῆς ἀποκρατικοποιήσεως τοῦ ΟΛΠ∙ ἡ ἐπίσκεψη στὸ Νταβὸς γίνεται ὡς κίνηση ἀποπροσανατολισμοῦ, ὅπως ἔκανε καὶ στὴν παρουσίαση μὲ τὸν Μπὶλ Κλίντον∙ τελικὰ εἶναι ἀπολύτως δέσμιος τῶν παρακρατικῶν κυκλωμάτων. Ἄλλωστε ἡ Ὁλλανδία, προεδρεύουσα τὸ ἑξάμηνο προειδοποίησε σὲ πολὺ αὐστηρὸ τόνο, ὅτι εἶναι ἄκρως ἀπαραίτητη ἡ μεταρρύθμιση τοῦ ἀσφαλιστικοῦ καὶ ἡ συνεργασία στὸ προσφυγικό∙ τὸ δεύτερο θεωρεῖται πιὸ κρίσιμο, διότι σχετίζεται μὲ τὴν τρομοκρατία, γιὰ τὸ ὁποῖο εἶναι πολλὲς οἱ ὑποψίες τῶν Εὐρωπαίων. Στὸ ἀσφαλιστικὸ ἴσως ὑπάρξει κάποια ἀνοχή, ἴσως μόνο, ἀλλὰ στὸ τρομοκρατικὸ καμμία, διότι ἀφορᾶ τὴν ζωὴ τῶν πολιτῶν τους.