Τὶς τελευταῖες ἑβδομάδες εἴκοσι μεγάλες κινεζικὲς ἑταιρεῖες ἀποχώρησαν ἀπ’ τὴν Γουὼλ Στρὴτ καὶ μετέφεραν τὶς δοσοληψίες τους στὴν Σαγκάη καὶ στὸ Χὸνγκ Κόνγκ, μὲ κέντρο γιὰ τὴν Δύση τὴν Φραγκφούρτη∙ οἱ οἰκονομικοὶ ἀναλυτὲς ἀποδίδουν τὴν φυγὴ στοὺς καλύτερους ὅρους ἐξυπηρετήσεώς τους στὴν Ἀσία, ἀλλὰ καὶ στὴν ἄνεση συναλλαγῶν καὶ στὸ ρεμίνμπι στὴν Εὐρωζώνη, καθὼς τὸ Σίτυ ποὺ ἔχει καθιερώσει τὸ κινεζικὸ νόμισμα δὲν εἶναι τόσο ἑλκυστικό, μὲ τὴν προοπτικὴ ἐξόδου τῆς Βρεταννίας ἀπ’ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση. Οἱ Κινέζοι γνωρίζουν ὅτι βρίσκονται σὲ θέση ἰσχύος, παρὰ τὴν χρηματιστηριακὴ κρίση τῆς παρελθούσης ἑβδομάδος, μὲ τὴν μετατροπὴ τοῦ ρεμίνμπι σὲ ἀποθεματικὸ νόμισμα∙ οἱ Ἀμερικανοὶ κεφαλαιοῦχοι ἀνησυχοῦν πολὺ γιὰ τὶς ἐξελίξεις, ἀλλὰ οἱ ἀποφάσεις εἶναι πολιτικὲς καὶ δὲν λαμβάνονται.