Ἡ δοκιμασία τῆς συνοχῆς τῆς Εὐρωζώνης ἔγκειται στὴν ἐσωτερικὴ ἀσφάλεια τῶν πολιτῶν της, δηλαδὴ στὴν ἑνοποίηση τῶν μυστικῶν της ὑπηρεσιῶν καὶ στὴν ἐφαρμογὴ τῆς Συνθήκης Σένγκεν∙ ἤδη ἀπ’ τοὺς 28 τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως οἱ ἀτλαντικῆς ἀποχρώσεως, Βρεταννία, Σουηδία, Δανία, καὶ Πολωνία, Τσεχία, Οὐγγαρία, ἔχουν προβάλει πολλὲς ἀντιρρήσεις καὶ περιορισμοὺς στὴν Σένγκεν, ἐνῶ μετὰ βίας δέχονται τὴν ἀνταλλαγὴ πληροφοριῶν τῶν μυστικῶν τους ὑπηρεσιῶν. Πρακτικὰ αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἀποξενώνονται ἀπ’ τὴν πολιτικὴ συνοχὴ σὲ ἐπίπεδο κοινῆς γνώμης∙ οἱ Εὐρωπαῖοι στὴν καθημερινότητά τους αἰσθάνονται, γιὰ πρώτη φορὰ μεταπολεμικά, ἀμοιβαία ἀλληλεγγύη καὶ διάθεση κοινῆς ἀντιμετωπίσεως τῆς τρομοκρατικῆς ἀπειλῆς. Στοὺς ἁπλοὺς ἀνθρώπους κτίζεται ἡ συνοχὴ καὶ ἡ ἀλληλεγγύη πιὸ σφικτὰ ἀπὸ ὅ,τι στὶς ἐπίσημες διακηρύξεις∙ ἡ ἀλλλεγγύη μετατρέπεται σὲ ἰσχυρότερο βάθρο τῆς πολιτικῆς ἑνοποιήσεως κι ἀπ’ τὸ ἑνιαῖο νόμισμα. Σὲ λίγο καιρὸ θὰ καταγραφεῖ αὐτό, ὅπως πάντα συμβαίνει στὴν ἱστορία τῶν λαῶν.