Σὲ παγερὸ καὶ ξέρο ἀκροατήριο ἀπευθύνθηκε ὁ Ναπολεοντίσκος, στὴν ἐπέτειο τοῦ ἑνὸς ἔτους, μὲ διατεταγμένη παρουσία τῶν ὀπαδῶν του, μὲ τοὺς ἡλικιωμένους καὶ τὶς γριὲς μὲ μαντῆλες∙ τὰ χειροκροτήματα ἀραιά, παρὰ τὶς ἀπεγνωσμένες του κορῶνες, ἐνῶ ἡ ἀναφορά του στὰ κρίσιμα θέματα καὶ στὶς ἐκρηκτικῆς μορφῆς κινητοποιήσεις ἦταν παραχωρητική, μὲ ἔκκληση γιὰ διάλογο μὲ τοὺς διαμαρτυρόμενους, ἀλλὰ ὑπὸ σαφεῖς ὅρους. Ἡ προσφυγὴ στὰ γνωστὰ συνθήματα κατὰ τῆς προηγουμένης κυβερνήσεως καὶ τῆς δεξιᾶς δὲν ἔπεισαν, οὔτε οἱ ἐπικλήσεις γιὰ νίκες τῆς ἀριστερᾶς στὶς χῶρες τῆς Εὐρώπης∙ ἡ αἴσθηση τῶν παρατηρητῶν εἶναι ὅτι πρόκειται γιὰ τὸ κύκνειο ἄσμα του καὶ αὐτὸ τὸ κατάλαβε, διότι δὲν ὑπῆρξε καμμία ἀνταπόκριση ἀπ’ τὸ ἀκροατήριο. Μάλιστα ἀπέδωσε τὶς κινητοποιήσεις τῶν ἀγροτῶν καὶ τῶν ἄλλων στρωμάτων στὴν ὑποστήριξη τῆς Νέας Δημοκρατίας καὶ ζήτησε ἀπ’ τὴν ἡγεσία της νὰ τὶς ἀποκηρύξει, ἀλλὰ δὲν ἔπεισε…