Ἡ οἰκτρὰ ἀποιτυχία τῆς ὁμιλίας τοῦ Ναπολεοντίσκου, γιὰ τὴν ἐπέτειο τῆς ἐκλογικῆς νίκης, ἦταν τὸ ἀντικείμενο συζητήσεων τῶν περισσοτέρων ποὺ τὴν παρακολούθησαν∙ ἡ ὁμιλία ἄρχισε μὲ πάνω ἀπὸ μία ὥρα καθυστέρηση, ἀπ’ τὴν προσπάθεια τῶν ὀργανωτῶν –ποὺ ἦταν καὶ λίγοι- νὰ μοιράσουν τοὺς ὁμαδικὰ προσερχόμενους στὶς θέσεις τους, ὥστε νὰ φαίνεται ὅτι γέμισε τὸ γήπεδο, ὅταν εἶχες νὰ κάνεις μὲ ἡλικιωμένους καὶ γριοῦλες μὲ μαντῆλες. Ἡ ἀπάθεια ἦταν τὸ χαρακτηριστικό, καὶ τὰ δύο πλακὰτ ἦταν: ἕνα στὴν φραγκολεβαντίνικη, «Μαζὶ νικάmε», τὸ ἄλλο, «ψιλὰ τὸ κεφάλι»∙ γραμματέας ὑπουργοῦ, λέγανε οἱ κακὲς γλῶσσες, ἦταν αὐτὴ ποὺ τὰ ἔγραψε ἀμφότερα Ἡ ἐπιλογὴ ὡς ἐχθροῦ τῆς διαπλοκῆς γύρισε μπούμερανγκ στὴν κυβέρνηση.