Στὴν τακτικὴ τῆς προσωπικῆς ἀντιπαραθέσεως μὲτὸν Κυριάκο Μητσοτάκη κατέφυγε ὁ Ναπολεοντίσκος στὴν δευτερολογία του, ὡς διέξοδο στὴν συντριβή του κατὰ τὴν συζήτηση στὴν Βουλή∙ ἡ κυβέρνηση ἐμφανίσθηκε γυμνή, μὲ μοναδικὴ ὑποστήριξη ἀπ’ τὴν ἀκροδεξιά, ἐνῶ οἱ ἀναφορὲς τοῦ Βασίλη Λεβέντη γιὰ οἰκουμενικὴ κυβέρνηση ἔμεινες ἀναπάντητες, ἀλλὰ κυριαρχοῦσαν στὶς συζητήσεις στοὺς διαδρόμους τοῦ Κοινοβουλίου. Ὁ ἀντίκτυπος τῆς κοινωνικῆς ἐκρήξεως καὶ ἡ ἀδυναμία διαλόγου μεταξὺ τῶν κομμάτων ἦταν ἐμφανέστατος στὴν συζήτηση, διότι ὁ πρωθυπουργὸς ἀφιέρωσε τὴν προσοχή του στὴν συνοχὴ τῶν βουλευτῶν του, καθὼς πολλοὶ εἶναι ποὺ δηλώνουν ὅτι δὲν θὰ ψηφίσουν τὰ νομοσχέδια∙ ὁ Ναπολεοντίσκος βρέθηκε πάλι ἀπομονωμένος καὶ μὲ ἔντονη τὴν ἀνησυχία του γιὰ τὴν ἑπόμενη μέρα. Ἄλλωστε αὐτὸς ὑπέγραψε τὸ τέταρτο μνημόνιο, ἐνῶ ἐλλοχεύει ὁ φόβος γιὰ τὶς μαγνητοφωνήσεις ἐντολῇ του τῶν εὐρωπαϊκῶν συμβουλίων ἀπ’ τὸν ἐκλεκτό του. Ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης ἦταν σαφής στὴν ἐπισήμανσή του.