Οἱ Ἀθηναῖοι θεωροῦσαν ὡς τὴν μεγαλύτερη νίκη τους στὴν ἱστορία τους, τὴν μάχη τοῦ Μαραθῶνος∙ ὁ λόγος ἦταν, ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ τὴν πρώτη νίκη τῶν Ἑλλήνων κατὰ τῆς κοσμοκράτειρας περσικῆς αὐτοκρατορίας ἀπ’ τὸ ἀνατολικὸ Αἰγαῖο καὶ μέχρι τὶς Ἰνδίες, καὶ τὴν ἐπέτυχαν μόνοι τους, μὲ τὴν βοήθεια μόνο τῶν Πλαταιῶν. «Ἐφ’οἷς οὐ τοὺς Ἰσοκράτεις καὶ Ἀντιφῶντας καὶ Ἰσαίους, ἀλλὰ τούτους ἡ πόλις δημοσίαις ταφαῖς ἔθαψεν»∙ γιὰ τὸν ἡρωισμό τους στὸν Μαραθῶνα, ὄχι τοὺς μεγάλους ρήτορες Ἰσοκράτεις καὶ Ἀντιφῶντας καὶ Ἰσαίους, ἀλλὰ αὐτοὺς ἡ πόλις σὲ δήμοσια κηδεία τοὺς ἔθαψεν. «Ὑποδεξαμένη τὰ λείψανα τῶν σωμάτων»∙ ἀφοῦ ὑποδέχθηκε τὰ λείψανα τῶν σωμάτων τους. «Καὶ τούτους ἀπεθέωσε τοῖς ὅρκοις ὁ ῥήτωρ ὀμνύων οὓς οὐκ ἐμιμεῖτο»∙ καὶ αὐτοὺς ἀποθέωσε ὁ ρήτωρ Ἰσοκράτης ὁρκιζόμενος σὲ αὐτούς, ἂν καὶ δὲν τοὺς ἐμιμεῖτο. Οἱ Ἀθηναῖοι τοῦ τετάρτου αἰῶνος δὲν συγκρίνονταν μὲ τοὺς προγόνους τους.