Ὁ Ἰσοκράτης ἦταν μεγάλος φιλόσοφος καὶ σοφιστής, διδάσκαλος τῆς ῥητορικῆς∙ κάποτε, ἀπαντώντας σὲ ἐρώτηση τοῦ πῶς διάγει: «Οὕτως εἶπεν ὡς ἄνθρωπος ὑπὲρ ἐνενήκοντα ἔτη γεγονὼς καὶ μέγιστον ἡγούμενος τῶν κακῶν τὸν θάνατον»∙ ἔτσι, εἶπε, σὰν ἄνθρωπος ποὺ ἔχω πάνω ἀπὸ ἐνενῆντα ἔτη καὶ μέγιστο τῶν κακῶν θεωρῶν τὸν θάνατον. «Οὐ γὰρ ἀκονῶν ξίφος οὐδὲ λόγχην χαράττων οὐδὲ λαμπρύνων κράνος οὐδὲ στρατευόμενος οὐδ’ ἐρέσσων»∙ διότι δὲν ἀκόνιζα ποτὲ ξίφος οὔτε λόγχη ἐχάρασσα οὔτε γυάλιζα κράνος οὔτε στρατευόμενος οὔτε κωπηλατῶν. «Ἀλλ’ ἀντίθετα καὶ πάρισα καὶ ὁμοιόπτωτα κολλῶν καὶ συντιθείς»∙ ἀλλὰ τὰ ἀντίθετα καὶ τὰ ὁμοιοκατάληκτα καὶ τὰ ὁμοιόπτωτα ταίριαζα καὶ συνέθετα. «Μονονοῦ κολαπτῆρσι καὶ ξυστῆρσι τὰς περιόδους ἀπολεαίνων καὶ ῥυθμίζων ἐγήρασε»∙ σχεδὸν ἐγέρασα σὰν μὲ κοπήδια λίθων καὶ ξυστῆρες ἀλόγων τὶς περιόδους τὶς ἀπολείαινα καὶ τὶς ἔδιδα ρυθμὸν. Δὲν εἶχε διακριθεῖ στὸν πόλεμο, διότι ἦταν ἀδύναμος καὶ φιλάσθενος μαζί.