Ἡ ἀναφορὰ στὶς νίκες τοῦ πέμπτου αἰῶνος ἦταν συνεχεῖς ἀπ’ τοὺς ῥήτορες τοῦ τετάρτου, ὅταν ἐπιδίωκαν αὐτοὶ τὴν σύσταση τῆς δευτέρας ἡγεμονίας∙ στὴν φυλογένηση ἑνὸς λαοῦ πάντοτε κάποιες κορυφαῖες στιγμές του μετροῦν καὶ χαράσσονται στὴν μνήμη καὶ στὸν χαρακτῆρα του. «Ἀλλὰ νὴ Δία τοὺς Δημοσθένους τοῦ ῥήτορος λόγους ἄξιόν ἐστι τοῖς τοῦ στρατηγοῦ ἔργοις παραβάλλειν;» ἀξίζει τὸν κόπο νὰ παραβάλλεις, μὰ τὸν Δία, τοὺς λόγους τοῦ ῥήτορος Δημοσθένους μὲ τὰ ἔργα τοῦ ὁμωνύμου στρατηγοῦ; «Τὸν κατὰ Κόνωνος αἰκίας τοῖς περὶ Πύλον τροπαίοις;» τὴν κακία κατὰ τοῦ Κόνωνος μὲ τὰ τρόπαια στὴν Πύλο; «Τὸν πρὸς Ἀρεθούσιον περὶ ἀνδραπόδων τοῖς ἐξανδραποδισθεῖσιν ὑπ’ ἐκείνου Σπαρτιάταις;» ὁ λόγος πρὸς τὸν Ἀρεθούσιο γιὰ τὰ ἀνδράποδα συγκρίνεται μὲ τοὺς ἐξανδραποδισθέντες ἀπ’ αὐτὸν Σπαρτιάτες; Ἡ νοσταλγία τῆς ἀμέσου δημοκρατίας φαίνεται στὴν ἀναζήτηση τοῦ ἐλευθέρου ἤθους τῶν πολιτῶν, κι ὄχι στὴν ἐξιστόρηση τῶν γεγονότων.