Ἡ ἐπίκληση τῶν ἱστορικῶν γεγονότων ἀπ’ τοὺς ῥήτορες μᾶς δίδουν πληροφορίες γιὰ τὸν πέμπτο αἰῶνα, ἀλλὰ καὶ καταγράφουν τὴν πολιτικὴ πρακτικὴ τοῦ τετάρτου∙ ὁ Ἰσοκράτης ἔζησε τοὺς δύο αἰῶνες μέχρι τὴν ἀνάδειξη τῆς Μακεδονίας. «Ἢ οὐχ, ὅτε τοὺς ἐπιτροπικοὺς ἔγραψε, ταύτην τὴν ἡλικίαν Ἀλκιβιάδης ἔχων Μαντινεῖς καὶ Ἠλείους ἐπὶ τὴν Λακεδαίμονα συνέστησε;» ἢ ὄχι, ὅταν ἔγραψε τοὺς ἐπιτροπικοὺς λόγους του, τὴν ἴδια ἡλικία δὲν εἶχε ὁ Ἀλκιβιάδης ὅταν ἀπέσπασε στοὺς Λακεδαιμονίους τοὺς Μαντινεῖς καὶ τοὺς Ἠλείους; Μετὰ τὴν καταδίκη του καὶ τὴν αὐτοεξορία του στὴν Σπάρτη. «Καὶ μὴν οἵ γε δημόσιοι λόγοι τοῦτ’ ἔχουσι θυμαστὸν»∙ καὶ διότι οἱ δημόσιοι λόγοι ἔχουν αὐτὸ τὸ θαυμαστό. «Ὅτι τοῖς Φιλιππικοῖς ἐπὶ πράξεσι προτρέπεται καὶ τὴν Λεπτίνου πρᾶξιν ἐπαινεῖ»∙ ὅτι μαζὶ μὲ τοὺς Φιλιππικοὺς τοῦ Δημοσθένους χρειάζεται καὶ πρακτικὴ καὶ γι’ αὐτὸ ἐπαινεῖ τὴν πράξη τοῦ Λεπτίνου, γιὰ περιορισμὸ δημοσίων δαπανῶν.