Ἡ ἀνάληψη ἀπ’ τὸ ΝΑΤΟ τοῦ ἐλέγχου τῆς ροῆς τῶν προσφύγων ἔχει δύο διακριτὲς λειτουργίες, ἐνῶ ἀποτελεῖ ἱστορικὸ βῆμα στὴν ἀποστολὴ τῆς συμμαχίας∙ πρῶτον, ἀναλαμβάνει τὴν εὐθύνη τῶν περιπολιῶν στὸ Αἰγαῖο, ὑπὸ διοίκηση τῶν μοιρῶν ἀπὸ τρίτη χώρα καὶ ὄχι τὴν Ἑλλάδα ἢ Τουρκία∙ δὲν ἔχει ξαναγίνει αὐτὸ στὰ ἑβδομῆντα χρόνια ἱστορίας της, καὶ αὐτὸ διότι ἡ κυβέρνηση ἀρνήθηκε νὰ χρησιμοποιήσει τὸν ἑλληνικὸ στόλο, γιὰ τὴν προάσπιση τῶν συνόρων μας, ὅπως τὸ ἔκανε πάντα ἀπ’ τὴν μινωικὴ ἐποχή. Δεύτερον, ἀναλαμβάνει τὸν συντονισμὸ τῶν ἐρευνῶν καὶ τὴν καταδίωξη τῶν διακινητῶν τῶν μεταναστῶν∙ ἡ ὀργάνωση καὶ πορεία τῶν δυστυχισμένων ἀνθρώπων γίνεται ἀπὸ ὄργανα τῶν Τζιχαντιστῶν∙ ἡ Τουρκία συνεργαζόταν μαζί τους καὶ ὁ Ναπολεοντίσκος τὸ ἀποδέχθηκε συνειδητά.