Οἱ ἐνδοκυβερνητικὲς ἐκρήξεις εἶναι γεγονὸς πλέον, μὲ ὑπουργοὺς καὶ βουλευτὲς σὲ συνεχῆ προπηλακισμὸ ὅπου κι ἂν τοὺς συναντήσει ὁ κόσμος, ἐνῶ ἡ ἀδυναμία συμφωνίας στὰ ἐλάχιστα τοὺς ἐξωθεῖ σὲ ἄγριο πόλεμο μεταξύ τους∙ ὁ Ναπολεοντίσκος ἀπέμεινε σκιὰ τοῦ ἑαυτοῦ του, καθὼς δείχνει ὁλοφάνερα ὅτι ἀδυνατεῖ συντονίσαι τοὺς ὑπουργούς του, εἴτε διὰ λόγου ἀγνοίας, διότι εἶναι ἄσχετος μὲ τὰ προβλήματα τοῦ τόπου, εἴτε διότι, μᾶλλον τὸ σημαντικώτερο, εἶναι δέσμιος τῶν συμφερόντων τῶν στενῶν συνεργατῶν του. Τὸ ὅτι δὲν ἐλέγχεται ἡ κοινωνικὴ ἔκρηξη μᾶλλον τὸ ἔχουν ἀντιληφθεῖ στὸ Μέγαρο Μαξίμου καὶ γι’ αὐτὸ ἐνδιαφέρονται πρωτίστως γιὰ τὴν τακτοποίηση τῶν ἐκκρεμῶν ὑποθέσεών τους, ἢ ὅσες προλάβουν ἀπ’ αὐτές∙ ἤδη δίδονται ἀφειδῶς ἐργολαβίες στὶς ἑταιρεῖες τους καὶ ἡ σπουδὴ γιὰ τὰ κανάλια, στὴν ἐκπλήρωση ὑποχρεώσεων πρὸς τοὺς ἀτλαντικοὺς κερδοσκόπους ἀποβλέπουν. Τὸ γνωρίζουν ὅτι ἔρχονται, ἀφοῦ δὲν τὶς ἐλέγχουν, χειμαρρηδὸν οἱ πολιτικὲς ἐξελίξεις.