Σὲ καταλύτη τῶν πολιτικῶν ἐξελίξεων ἀποβαίνει τὸ ἀγροτικὸ κίνημα, μὲ τὶς ἐπιτυχεῖς συγκεντρώσεις τὸ διήμερο στὸ Σύνταγμα∙ οἱ Ἀθηναῖοι ὑποδέχθηκαν μὲ χειροκροτήματα στοὺς δρόμους τοὺς ἀγρότες καὶ μὲ λουλούδια ἀπ’ τὰ μπαλκόνια, ὲνῶ ἡ παραμονή τους στὴν πλατεῖα πῆρε τὴν μορφὴ πανηγύρεως μὲ τραγούδια καὶ τὴν παραδοσιακὴ φασολάδα. Γενικὴ εἶναι πλέον ἡ ἐντύπωση, ὅτι ὅσο καθυστερεῖ τὴν ἀπόδρασή του ὁ Ναπολεοντίσκος, τόσο χειρότερο εἶναι γιὰ τὸν ἴδιο, ἀλλὰ καὶ μὲ δυσμενέστερες ἐπιπτώσεις στὴν χώρα∙ ἀποδεικνύεται, ὅτι δὲν εἶναι μόνο λίγος, ἀμόρφωτος ἐντελῶς –οὔτε τὶς τέσσερες πράξεις τῆς ἀριθμητικῆς δὲν ξέρει, ἐκτὸς κι ἂν τὶς ἀλλάξει κι αὐτές-, ἀλλὰ τὸ χειρότερο ὑπερβολικὰ δειλός, τρέμει τὴν λογοδοσία, τὴν ὁποία βλέπει ἢ μᾶλλον διαισθάνεται νὰ ἔρχεται ἐπὶ τῆς κεφαλῆς του ὡς πύρινη ρομφαία. Ἡ κοινωνικὴ ἔκρηξη παίρνει τὴν μορφὴ τῆς αὐτοδικίας κατὰ ὅσων ὑπουργῶν καὶ βουλευτῶν του τολμοῦν νὰ ἐμφανισθοῦν στὸν κόσμο∙ θυμίζουν πλέον σὲ ὅλα τους τοὺς συνταγματάρχες, μὲ τὴν κουστωδία τῶν ἀστυνομικῶν νὰ τοὺς προστατεύουν ἀπ’ τὰ ἐξαγριωμένα πλήθη, ἐνῶ τὴν Παρασκευὴ διέφυγαν ἀπ’ τὴν Βουλὴ ἀπ’ τὴν πίσω πόρτα κι ἀφοῦ εἶχε φραξει τὶς διαβάσεις ἡ Ἀστυνομία. Δὲν κυβερνιέται ἔτσι ὁ λαός, κι αὐτὸ εἶναι γενικὰ ἀποδεκτό, ἀλλὰ ἀπομένει ἡ κρίσιμη ὥρα τῆς ἀπαλλαγῆς μας ἀπὸ δαύτους.

Ἡ ἀγανάκτηση μετατρέπεται σὲ ὀργή, ὄχι γιὰ τὰ τόσο ψέμματα ποὺ εἶπε προεκλογικὰ κι ἕναν χρόνο στὴν ἐξουσία, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν προσωπική του ἀτολμία, τοῦ νὰ ζητήσει ἔστω συγνώμην γιὰ τὰ προηγούμενα καὶ νὰ μιλήσει μιὰ φορὰ μὲ εἰλικρίνεια∙ ἀντιθέτως καταφεύγει στὴν πόλωση καὶ στὶς κατηγορίες καὶ ὕβρεις κατὰ τῆς Νέας Δημοκρατίας, ἐλπίζοντας ὅτι θὰ πετύχει τὸν διχασμὸ τοῦ λαοῦ. Ἀντιγράφει τοὺς χειρότερους τυράννους, «ἀποθανέτω ἡ ψυχή μου μετὰ τῶν ἄλλων φίλων», παραφράζοντας τὴν Ἁγία Γραφή∙ ὅσο κι ἂν δὲν ἔχει πολιτικὴ σκέψη, ἀφοῦ ἀποδεικνύει ὅτι τυχαῖα βρέθηκε στὴν κορυφή, τὴν ἐλάχιστη διαίσθηση αὐτοσυντηρήσεως πρέπει νὰ τὴν διαθέτει καὶ νὰ βλέπει ὅτι ὁδηγεῖ τὴν χώρα στὸν γκρεμὸ καὶ τὸν ἑαυτό του στὰ Τάρταρα. Ἡ στήριξη τῆς διαπλοκῆς δὲν τὸν σώζει –παρὰ τὴν ὑποτιθέμενη προπαγάνδα του ἐναντίον της-, διότι ὁ ἁπλὸς κόσμος ἔχει ἀλλάξει στάση, ὄχι μόνο ἐκλογική, ἀλλὰ καὶ προσωπική∙ δὲν δημοσιεύει ἡ διαπλοκὴ τὶς τελευταῖες δημοσκοπήσεις, ἐπειδὴ δείχνουν τὴν καταπόντιση τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καὶ μαζικὴ μετακίνηση τῶν ψηφοφόρων πρὸς τὴν Νέα Δημοκρατία, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν λέει τίποτε γιὰ τὶς πολιτικὲς ἐξελίξεις. Τὸ κριτήριο βρίσκεται στὰ μπλόκα τῶν ἀγροτῶν καὶ στὶς ἀντιδράσεις κατὰ τῶν κέντρων παραμονῆς τῶν μεταναστῶν, ἀλλὰ καὶ στὴν γειτονιά τῆς πόλεως καὶ στὴν πλατεῖα τοῦ χωριοῦ.

Ἡ διεθνὴς ἀπομόνωση τῆς χώρας εἶναι δεδομένη πλέον, καθὼς γιὰ τὰ ἐθνικά μας θέματα ἐνδιαφέρεται περισσότερο ἡ Ἀγκέλα Μέρκελ καὶ ὁ Ζὰν Κλὼντ Γιοῦνκερ, παρὰ ὁ πρωθυπουργός μας∙ τὰ ἑλληνικὰ θαλάσσια σύνορα εἶναι καὶ εὐρωπαϊκὰ σύνορα, ἀλλὰ ὁ ἑλληνικὸς στόλος τὰ προστατεύει πρῶτα καὶ μετὰ ἔρχεται σὲ βοήθεια, ἂν χρειασθεῖ, ὁ εὐρωπαϊκός. Ὁ Ναπολεοντίσκος παραμένει στὶς θέσεις του, ὅτι δὲν ὑπάρχουν καὶ δὲν φυλάσσονται τὰ θαλάσσια σύνορα∙ δηλαδὴ ἀποδεικνύει γιὰ ἄλλη μιὰ φορά, ὅτι εἴτε ἔχει πλήρη ἄγνοια τῆς ἱστορίας μας, ὅταν ἀπ’ τὴν Μινωικὴ ἐποχὴ στὰ θαλάσσια σύνορα ἔδιδε τὴν μάχη τῆς ἀνεξαρτησίας του καὶ τῶν πολιτικῶν του ἐλευθεριῶν ὁ Ἑλληνισμός, ἐνῶ ὅταν τὰ παραμέλησε ὑποδουλώθηκε, εἴτε ὅτι συνειδητὰ τὰ κάνει∙ ὅσο καὶ νὰ μὴν γνωρίζει ἱστορία, οἱ διπλωμάτες καὶ οἱ στρατιωτικοὶ τὸν ἔχουν ἐνημερώσει καὶ μάλιστα λεπτομερῶς γιὰ τὶς στρατιωτικές μας δυνατότητές καὶ γιὰ τὶς ἀναγκαῖες διεθνεῖς πρωτοβουλίες. Ὅταν συνεχῶς τὰ ἀγνοεῖ αὐτὰ καὶ κρύβεται στὴν εἴσοδο ὑπηρεσίας τοῦ Μεγάρου Μαξίμου, μόνες ἔρχονται οἱ ἄλλες σκέψεις∙ δὲν ἔχει πραγματικὰ ἐγκαταλείψει τὰ ἀρχικά του σχέδια γιὰ ἔξοδο ἀπ’ τὸ εὐρὼ καὶ ἐπιστροφὴ στὴν δραχμή, ὅπως καὶ γιὰ τὴν ἐγκατάσταση ὁλοκληρωτικοῦ καθεστῶτος στὸ ἐσωτερικό, ὅταν χρησιμοποιεῖ τὶς μυστικὲς ὑπηρεσίες κατὰ τῶν πολιτικῶν ἀντιπάλων του κι ὄχι κατὰ τῶν διακινητῶν;

Τὸ ἀδιέξοδο στὶς διαπραγματεύσεις μὲ τοὺς δανειστὲς ἀποδεικνύεται ὅτι ἐπιδιώκεται ἐσκεμμένως, ὄχι μόνο διότι φοβᾶται τὴν ἔκρηξη τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἀλλὰ καὶ ὅτι ὑπηρετεῖ τὰ συμφέροντα τῶν ἀτλαντικῶν κερδοσκόπων∙ ὁ Κορεάτης σύμβουλος ἀποφασίζει καὶ διατάσσει στὸ ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν καὶ ἄλλος ὑπουργὸς παραλαμβάνει ἀπὸ κάποιους στὰ ἀγγλικὰ τὰ νομοσχέδιά του καὶ μετὰ τὰ μεταφράζει στὰ ἑλληνικά, ὅπως καταγγέλλει ὁ Σύλλογος τῶν Ὑπαλλήλων τοῦ ὑπουργείου Ἐργασίας. Δὲν εἶναι τυχαῖα πράγματα αὐτά∙ ἔχουν ἀποτελματωθεῖ οἱ διαβουλεύσεις μὲ τὸ κουαρτέτο γιὰ 1,8 δις εὐρὼ περικοπὲς συντάξεων καὶ μισθῶν, ἀλλὰ οἱ ξένες ἐπενδύσεις ὑπονομεύονται∙ ἐὰν εἶχαν ὑπογραφεῖ οἱ ὑπουργικὲς ἀποφάσεις γιὰ τὶς Σκουριές, θὰ εἶχαν γίνει ἐπενδύσεις πεντακοσίων ἑκατομμυρίων καὶ θὰ εἶχε εἰσπράξει τὸ δημόσιο, τουλάχιστον τριακόσια ἑκατομμύρια ἀπὸ ἄμεσους καὶ ἐμμέσους φόρους λόγῳ τῶν πολλαπλασιαστικῶν φαινομένων∙ ἄλλα τόσα θὰ μάζευε ἀπ’ τὴν COSCO καὶ τὰ ἴδια ἢ περισσότερα ἀπ’ τὰ ἀεροδρόμια καὶ τὴν ΤΡΑΙΝΟΣΕ, χωρὶς νὰ ὑπολογίζονται οἱ ἐπιπτώσεις ἀπ’ τὴν ἀποκατάσταση τῆς ἐμπιστοσύνης στὴν οἰκονομία. Ὅταν αὐτὲς οἱ μελέτες βρίσκονται στὸ Μέγαρο Μαξίμου καὶ δὲν τὶς συμβουλεύονται –μᾶλλον δὲν τὶς διαβάζουν κιόλας-, τότε συνάγεται μόνο του τὸ συμπέρασμα, ὅτι στὴν κυβέρνηση τὸν πρῶτο λόγο ἔχουν οἱ ἀριστεροὶ καὶ συνοδοιπόροι τῶν τρομοκρατῶν ὑπουργοί∙ διότι δὲν ἐξηγεῖται διαφορετικὰ ὁ συστηματικὸς διωγμὸς τῶν ξένων ἐπενδύσεων.

Οἱ οἰκονομικοὶ παράγοντες ἔχουν ἀπελπισθεῖ ἐντελῶς, ὅτι θὰ γίνει κάτι μὲ αὐτὴ τὴν κυβέρνηση∙ ἀκόμη καὶ οἱ ἀφελεῖς ἢ ἐντολοδόχοι τῆς πρώτης συναντήσεως στὸ Μαξίμου ἀνέκρουσαν πρύμναν∙ ἡ κατακραυγὴ ἐναντίον τους ἦταν τόση, ὥστε δὲν ἀποτόλμησαν οὔτε κάποιες δικαιολογίες νὰ προβάλουν. Οἱ ἐπιχειρηματίες, ὄχι μόνο οἱ μεγάλοι ἀλλὰ καὶ οἱ μικρομεσαῖοι τῆς ἀγορᾶς, ἀπ’ τὴν Ἑρμοῦ μέχρι τὶς συνοικίες, βλέπουν ὅτι μόνο μὲ τὴν ἀπομάκρυνση τοῦ Ναπολεοντίσκου θὰ ἀλλάξει ὁ ἀέρας στὴν οἰκονομία∙ ἤδη στρέφονται πρὸς τὸν Κυριάκο Μητσοτάκη, ὄχι μόνο γιὰ τὸν πειστικό του λόγο, ἀλλὰ καὶ γιατὶ ἀναγνωρίζουν πλέον ὅσοι ψήφισαν τὸν ΣΥΡΙΖΑ, τὸ ἔγκλημα ποὺ ἔχουν διαπράξει κατὰ τῆς χώρας καὶ τοῦ ἑαυτοῦ τους∙ μετὰ δυσκολίας πλέον τὰ φέρνουν γύρω, ἂν τὸ πετυχαίνουν κι αὐτὸ πάρα πολλοί. Πολιτικὰ ὅμως ἕνα εἶναι γεγονός, ἡ ἔξοδος ἀπ’ τὴν κρίση συνοδεύεται κι ἀπ’ τὴν λογοδοσία∙ ὁ ἑπόμενος εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ ζητήσει κι ἄλλες θυσίες ἀπ’ τὸν λαό, διότι διαφορετικὰ δὲν ἀντιμετωπίζεται ἡ κρίση. Ἀλλά, γιὰ νὰ πεισθεῖ ὁ κόσμος γιὰ τὶς θυσίες εἶναι ἀπαραίτητο νὰ καταλογίσει σὲ κάποιον τὶς εὐθύνες, ὡς πολιτικὴ ἱκανοποίηση τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ καὶ προσωπική του δέσμευση∙ διαφορετικὰ ὅλοι θὰ πιστέψουν ὅτι εἶναι, «ἕνα ἀπ’ τὰ ἴδια». Μόνο μὲ τὴν λογοδοσία συγκινεῖται ὁ κόσμος καὶ ξανοίγεται σὲ νέα πορεία.