Τὸ προσφυγικὸ παραμένει ὀξύτατο πρόβλημα στὴν Εὐρώπη, καθὼς σημειώνεται ἡ πρώτη σοβαρὴ ρήξη Γερμανίας καὶ Αὐστρίας, ἐνῶ καὶ τὸ Βέλγιο ἄρχισε τοὺς συνοριακοὺς ἐλέγχους μὲ τὴν Γαλλία καὶ ἡ Οὐγγαρία ἀπειλεῖ μὲ δημοψήφισμα γιὰ τὴν ἀποδοχὴ μεταναστῶν∙ οἱ ὑπουργοὶ Ἐσωτερικῶν κατέληξαν σὲ ἀποδεκτὴ ἀπόφαση, ἀλλὰ ἀπομένει ἡ ἐφαρμογή της, διότι πάντα στὴν πράξη παρουσιάζονται τὰ ἀδιέξοδα. Οἱ ρίζες τους εἶναι βαθύτερες, οἱ Εὐρωπαῖοι, καὶ περισσότερο οἱ Ἀνατολικοευρωπαῖοι, ἔχουν ξεχάσει τὰ δεινὰ τοῦ προσφάτου παρελθόντος∙ καὶ ναὶ μὲν οἱ Δυτικοὶ εἶναι νεώτερες γενιές, καθὼς ἐλάχιστα ζοῦν ἀπ’ τὴν περίοδο τοῦ πολέμου, ἀλλὰ οἱ Ἀνατολικοὶ ἔχουν γίνει δεκτοὶ μὲ ἀνοικτὰς ἀγκάλας, μετὰ τὴν κατάρρευση τοῦ κομμουνιστικοῦ συστήματος, πρὸ εἰκοσιπενταετίας. Οἱ ἴδιοι τώρα ἐμφανίζονται ἀνάλγητοι στοὺς νέους πρόσφυγες, χωρὶς δικαιολογία.