Ἡ κριτικὴ στάση τῶν πολιτῶν ἀπέναντι στοὺς πολιτικοὺς λόγους ἦταν κατὰ τὸν Ἰσοκράτη ἡ καλύτερη, διότι τοὺς ἐπέτρεπε σχηματίζειν ἴδια γνώμη γιὰ τὰ προβλήματα τῆς πόλεως∙ ἦταν αὐστηρὸς στὴν ἀρχὴ τῆς δευτέρας ἡγεμονίας. «Ἐμοὶ οὐδὲν πρὸς τοὺς τοιούτους ἀλλὰ πρὸς ἐκείνους ἐστί»∙ ἐγὼ δὲν ἔχω τίποτε ἐναντίον ὅσων ἀσκοῦν κριτική, ἀλλὰ πρὸς ὅσους δὲν συμμετέχουν εὔκολα στὴν κριτική. «Τοὺς οὐδὲν ἀποδεξομένους τῶν εἰκῇ λεγομένων»∙ πρὸς ὅσους δὲν ἀποδέχονται ὅσα λέγονται στὴν τύχη. «Ἀλλὰ δυσχερανοῦντας καὶ ζητήσοντας ἰδεῖν τι τοιοῦτον ἐν τοῖς ἐμοῖς, οἷον παρὰ τοῖς ἄλλοις οὐχ εὑρήσουσιν»∙ ἀλλὰ πρὸς ὅσους ἀμφισβητοῦν καὶ ζητοῦν νὰ βροῦν κάτι ἄλλο στοὺς λόγους μας, τὸ ὁποῖο στοὺς ἄλλους δὲν βρίσκουν. «Πρὸς οὓς ἔτι μικρὸν ὑπὲρ ἐμαυτοῦ θρασυνόμενος, ἤδη περὶ τοῦ πράγματος ποιήσομαι τοὺς λόγους». Πρὸς τοὺς ὁποίους ἀκόμη κάτι γιὰ τὸν ἑαυτό μου ἂς περιαυτολογήσω, ἤδη γιὰ αὐτὸ θὰ μιλήσω.