Σὲ πλῆρες ἀδιέξοδο βρίσκεται ἡ χώρα σὲ ὅλα τὰ θέματα, μὲ τὸν Ναπολεοντίσκο παραμένοντα, χωρὶς τὴν παραμικρὴ ἰδέα στὸ μυαλό του, χαμένο καὶ τρομοκρατημένο∙ μοναδικὴ ἐλπίδα γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἐμφανίζεται ἡ Ἀγκέλα Μέρκελ καὶ ἡ Ἐπιτροπή, μὲ τὴν προσφορὰ ἀμέσου ἀλληλεγγύης, καὶ ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης στὸ ἐσωτερικὸ ὡς ἐναλλακτικὴ λύση. Ἤδη οἱ μετανάστες ἔχουν πλημμυρίσει κάθε γωνιὰ τῆς χώρας, μὲ τὸν πατριωτισμὸ τῶν Ἑλλήνων, δημοσίων ὑπαλλήλων καὶ ἐθελοντῶν, ὡς κύρια συνδρομή τους, κάτι ποὺ σημειώνουν καὶ οἱ πρόσφυγες, σὲ σύγκριση μὲ τὴν ἀπάνθρωπη συμπεριφορὰ τῆς Τουρκίας ἀπέναντί τους∙ τὸ κράτος ἀπουσιάζει, ἐνῶ ἡ Ἐπιτροπὴ ἀναλαμβάνει ἡ ἴδια τὰ προγράμματα γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Πολιτικὰ ὁ πρωθυπουργὸς τὸ δείχνει ὅτι δὲν ἀντέχει στὴν ἄσκηση τῆς ἐξουσίας κι ἀπομένει τὸ ἐρώτημα τοῦ πῶς θὰ γίνει ἡ μετάβαση στὸ διάδοχο σχῆμα, διότι καὶ στὸ Εὐρωσυμβούλιο δὲν μπορεῖ πλέον νὰ μᾶς ἐκπροσωπήσει.