Ἡ Κύπρος ἀπὸ προχθὲς εἶναι καὶ τυπικὰ ἐκτὸς μνημονίου, μετὰ τὴν ἀπόφαση τοῦ Γιούρογκρουπ∙ ἡ μεγαλόνησος ὑπέστη σιωπηρὰ τὶς θυσίες γιὰ τὴν ἀναδιάρθρωση τῆς οἰκονομικῆς καὶ κοινωνικῆς της δομῆς καὶ πέτυχε μέσα σὲ τρία χρόνια τὸ θαῦμα. Ἤδη τρέχει μὲ ρυθμοὺς 3% ἀνάπτυξη, ἐνῶ ἐκδίδει ἄνετα τὰ ὁμόλογά της στὶς ἀγορές, μἐ προοπτικὲς μάλιστα γιὰ ἀρνητικὰ ἐπιτόκια στὰ βραχυπρόθεσμα∙ παρὰ τὶς συνθῆκες πολέμου στὴν περιοχή της παραμένει ἑστία εἰρήνης καὶ ἀσφαλείας. Ἐμεῖς ἀκόμη βωλοδέρνουμε, ἐπειδὴ θέλαμε πρώτη και δεύτερη φορὰ ἀριστερά∙ πληρώνουμε τὶς συνέπειες, διότι ὁ Ναπολεοντίσκος, ἐκτὸς ἀπ’ τὴν ἐπιστροφὴ στὴν ὕφεση, μετέτρεψε τὴν Ἑλλάδα σὲ ἀπέραντο καταυλισμὸ μεταναστῶν. Θὰ εἴχαμε βγεῖ πέρυσι ἀπ’ τὴν κρίση…