Ἡ ὁμόνοια μεταξὺ τῶν Ἑλλήνων ἀρχίζει ἀπ’ τὴν ἀναζήτηση τῶν κοινῶν σημειων τῆς ἀντιμετωπίσεως τῶν βαρβάρων κι ὄχι ἀπ’ τὴν ἀντιπαράθεση τῶν πόλεων∙ ἦταν ἔντονο ἐπὶ δύο αἰῶνες τὸ αἴτημα στὸν ἑλληνικὸ λαό. «Ἐχρῆν μὲν οὖν καὶ τοὺς ἄλλους ἐντεῦθεν ἄρχεσθαι καὶ μὴ πρότερον περὶ τῶν ὁμολογουμένων συμβουλεύειν»∙ εἶναι ἀπαραίτητο μὲν λοιπὸν καὶ τοὺς ἄλλους νὰ προτείνουν τὶς ἀπόψεις τους καὶ νὰ μὴ συζητοῦμε τὰ γνωστά. «Πρὶν περὶ τῶν ἀμφισβητουμένων ἡμᾶς ἐδίδαξαν»∙ πρὶν συζητήσουμε ἀρκετὰ γιὰ ὅσα ἀμφισβητοῦμε. «Ἐμοὶ δ’ οὖν ἀμφοτέρων ἕνεκα προσήκει περὶ ταῦτα ποιήσασθαι τὴν πλείστην διατριβὴν»∙ γιὰ μένα λοιπὸν εἶναι προτιμότερο μὲ ἀμφότερα νὰ ἀσχοληθοῦμε πολὺ περισσότερο. «Μάλιστα μὲν ἵνα προὔργου τι γένηται καὶ παυσάμενοι τῆς πρὸς ἡμᾶς αὐτοὺς φιλονικίας κοινῇ τοῖς βαρβάροις πολεμήσωμεν»∙ μάλιστα μὲν γιὰ νὰ προετοιμασθοῦμε κατάλληλα καὶ ἀφοῦ σταματήσουμε τὶς μεταξύ μας φιλονικίες ἀπὸ κοινοῦ νὰ πολεμήσουμε τοὺς βαρβάρους.