Οἱ διαφωνίες μεταξὺ τῶν Εὐρωπαίων, στὴν ἀντιμετώπιση τοῦ προσφυγικοῦ, ἀντανακλοῦν τὶς βαθύτερες διαφωνίες μεταξὺ τῶν χωρῶν∙ ἡ Γερμανία εἶναι ἡ γνήσια φωνὴ τῆς Εὐρωζώνης καὶ ἡ πολιτική της ἔκφραση, χάρις στὴν οἰκονομική της ρώμη. Οἱ ἄλλοι ἑταῖροι ἐνδιαφέρονται περισσότερο γιὰ τὰ προβλήματά τους, ἂν μάλιστα διέρχονται καὶ προεκλογικὴ περίοδο∙ ἐλάχιστοι γνωρίζουν τὰ προβλήματα τῶν ἄλλων καὶ ἔμαθαν γιὰ τὰ δικά μας ἐξ αἰτίας τῆς ἐξαρτήσεως τοῦ Ναπολεοντίσκου ἀπ’ τοὺς ἀτλαντικοὺς κερδοσκόπους καὶ τῆς συστηματικῆς ἐκ μέρους του ὑπονομεύσεως τοῦ εὐρὼ∙ ἔτσι ἔμεινε ξένος στὸ συμβούλιο καὶ μόνος ὡς ἀποδιοπομπαῖος τράγος, μὲ κάλυψη ἀποκλειστικὰ σχεδὸν ἀπ’ τὴν Ἀγκέλα Μέρκελ, ὄχι λόγῳ φιλίας, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἡ καγκελάριος εἶναι ὁ φρουρὸς τῆς εὐρωπαϊκῆς συνοχῆς. Δὲν ἔχει ἐπιδιώξει ὁ πρωθυπουργὸς τὴν ἀπόκτηση φιλίας καὶ στενῶν σχέσεων μὲ τοὺς ὁμολόγους του, τὴν συζήτηση τῶν προβλημάτων τους. Στὰ παρασκήνια συνάπτονται οἱ φιλίες μεταξύ τους.