Ἡ σύλληψη τοῦ Σαλὲχ Ἀμπντεσλὰμ, στὴν συνοικία Μόλεμμπεεκ τῶν Βρυξελλῶν, θεωρεῖται μεγάλη ἐπιτυχία τῶν βελγικῶν καὶ γαλλικῶν ἀστυνομικῶν ἀρχῶν∙ ὁ μαροκινῆς καταγωγῆς, Γάλλος ὑπήκοος, τρομοκράτης κρυβόταν ἐπὶ τετράμηνο σὲ σπίτια ὁμοεθνῶν του τῆς βελγικῆς πρωτευούσης, ἀλλὰ ἕνα τυχαῖο περιστατικὸ ἦταν ἀρκετό. Ἡ ἀπήχηση τῆς συλλήψεως μετράει, διότι δίδει τὴν ἐντύπωση ὅτι κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ διαφύγει∙ οἱ διαύλοι ἐπικοινωνίας μὲ τὸ χαλιφάτο περιορίζονται ἀρκετά, ἢ μᾶλλον ἀποκόπτονται πλήρως. Οἱ Τζιχαντιστὲς εἶχαν τὴν ἀνεση νὰ περνοῦν ἀνεξέλεγκτοι στὴν Τουρκία κι ἀπὸ ἐκεῖ στὰ ἑλληνικὰ νησιά, μὲ τὴν κυβέρνησή μας, χωρὶς καμμία πρόθεση ἔστω καὶ τυπικοῦ ἐλέγχου∙ τώρα ὑψώνονται τρία ἐμπόδια, ἡ διάλυση τοῦ χαλιφάτου στὴν Συρία, ἂν καὶ προσπαθοῦν νὰ ἀναμιχθοῦν στὴν πορεία οἱ Τζιχαντιστὲς μὲ τοὺς πρόσφυγες∙ δεύτερον, ἡ αὐστηρὰ ἐπιφυλακὴ τῶν τουρκικῶν ἀρχῶν μετὰ τὶς συνεχεῖς τρομοκρατικὲς ἐπιθέσεις∙ τρίτον, ἡ ἐνεργὸς παρουσία τῆς Φρόντεξ στὴν Ἑλλάδα.