Τὴν ἐπέκταση τῆς δράσεως στὴν Λιβύη καὶ στὴν Ἀλγερία φοβοῦνται οἱ μεγάλες δυνάμεις, ἂν καὶ στὴν πρώτη διαθέτει ἰσχυρὲς βάσεις, ὅπως καὶ στὴν ἔρημο τῆς Σαχάρας∙ οἱ Τζιχαντιστὲς βλέπουν ὅτι, καθὼς χάνουν τὸν πόλεμο στὴν Συρία, δὲν μποροῦν νὰ διατηρήσουν τὶς θέσεις τους οὔτε στὸ Ἰράκ, ἐνῶ ἡ αὐτονομία τῶν Συριακῶν Κούρδων τοὺς ἀποκόπτει ἀπ’ τὴν ἄμεση βοήθεια ἀπ’ τὴν Τουρκία. Ἡ ἀπελευθέρωση μάλιστα τῆς Παλμύρας ἀπ’ τὶς συριακὲς δυνάμεις τοὺς ὑποχρεώνει σὲ ταχεῖα ἐκκένωση τῆς χώρας, ὁπότε χάνουν τὶς δυνατότητες δράσεως στὴν Μέση Ἀνατολή, ἐκτὸς ἀπὸ τρομοκρατικὲς ἐπιθέσεις∙ ἐκμεταλλευόμενοι ὅμως τὶς βάσεις τους στὴν Λιβύη εὔκολα γίνεται ἡ διείσδυση στὴν Ἀλγερία, ὅπου ὑπάρχει ἤδη ἰσχυρὸ ἰσλαμικὸ κίνημα. Οἱ Γάλλοι περισσότερο ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν πρώην ἀποικία τους.