Στὴν παραφιλολογία τῆς φοροδιαφυγῆς ἐπιδίδεται ἡ ἀτλαντικὴ διαπλοκή, μὲ κύριο στόχο τὸν Βλαδίμηρο Ποῦτιν καὶ τὸν Ξὶ Τζιπίνγκ∙ οἱ καταθέσεις φίλων τοῦ Ρώσου προέδρου καὶ συγγενῶν τοῦ Κινέζου γίνονται πρῶτο θέμα, ἀλλὰ παρασιωπῶνται ἐκεῖνες τῶν στενῶν συγγενῶν τοῦ Βρεταννοῦ πρωθυπουργοῦ ἢ τῶν φίλων τοῦ Ἀμερικανοῦ ὁμολόγου τους. Εἶναι δεδομένο ὅτι οἱ φορολογικοὶ παράδεισοι ὑπάρχουν καὶ εὐημεροῦν καὶ δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ σταματήσουν, διότι τότε τίθενται ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια στὴν παγκόσμια οἰκονομία, τὰ ὁποῖα κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ διανοηθεῖ κἄν∙ ἀπὸ τὴν ἄλλη, εἶναι ἀπαραίτητοι κάποιοι κανόνες γιὰ τὸν ἔλεγχο τῶν κινήσεων κεφαλαίων καὶ τὴν φορολόγησή τους στὶς χῶρες τους. Τὸ πολιτικὸ ζήτημα εἶναι ἄλλο, τὸ γιατὶ αὐτὴν τὴν στιγμὴ ἔγιναν οἱ ἀποκαλύψεις∙ ἡ ἑρμηνεία εἶναι μία, ἡ συντριβὴ τοῦ χαλιφάτου στὴν Συρία καὶ ἡ ἀνάδειξη σὲ κορυφαῖο ἡγέτη τοῦ Βλαδίμηρου Ποῦτιν. Κρίνεται ἀπαραίτητη ἡ ἀπαξίωσή του καὶ γίνεται πάσῃ θυσίᾳ.