Ἡ ἀναγνώριση πρὸς τοὺς θεοὺς τῆς ἁρμοζούσης τιμῆς γιὰ τὰ ὅσα ἀγαθὰ προσέφεραν στὸν ἄνθρωπο ἐπιβάλλεται, λέει ὁ Ἰσοκράτης στὸν «Πανηγυρικό» του∙ θεωροῦσε ὡς πρώτη δωρεὰ τὴν διδασκαλία τῆς θεᾶς Δήμητρας γιὰ τὴν καλλιέργεια τῶν δημητριακῶν καὶ τὸν ἔλεγχο τῶν δυνάμεων τῆς φύσεως. «Καὶ μὴν ὅσης προσήκει τιμῆς τυγχάνειν τοὺς τηλικούτων ἀγαθῶν αἰτίους, περίεργον διδάσκειν»∙ καὶ λοιπὸν ἁρμόζει στοὺς αἰτίους αὐτῶν τῶν ἀγαθῶν νὰ ἀποδίδονται ὅσες τιμὲς ἁρμόζει, εἶναι περίεργον νὰ τὸ διδάσκουμε. «Οὐδεὶς γὰρ ἂν δύναιτο δωρεὰν τοσαύτην τὸ μέγεθος εὑρεῖν»∙ διότι κανένας δὲν θὰ μποροῦσε νὰ βρεῖ τέτοιου μεγέθους δωρεά. «Ἥ τις ἴση τῆς πεπραγμένοις ἐστίν»∙ ἡ ὁποία νὰ εἶναι ἴση μὲ ὅσα ἔχουν ἐπιτευχθεῖ. Τὸ φιλότιμο τῶν Ἀθηναίων, στὴν ἀρχὴ τῆς δεύτερης ἡγεμονίας τους, θέλησε νὰ κεντρίσει ὁ φιλόσοφος∙ ἀλλὰ δὲν πέτυχε καὶ πολύ, διότι οἱ συμπολῖτες του εἶχαν γίνει ἀρκετὰ ἀπράγμονες πλέον.