Οἱ ἐνδοκομματικὲς συγκρούσεις στὸν ΣΥΡΙΖΑ κλιμακώνονται ἐπικίνδυνα, ὅσο πλησιάζει ἡ στιγμὴ τῶν ἀποφάσεων, ἐνῶ ἐπιδεινώνουν τὴν πολιτικὴ ἀβεβαιότητα∙ οἱ 53, μἐ ἀνακοίνωσή τους, δεσμεύονται, ὅτι δὲν πρόκεται νὰ ψηφίσουν τὰ μέτρα καὶ ὅτι εἶναι ἀντίθετοι, ἀκόμη καὶ στὸ τρίτο μνημόνιο, ὑπογραμμίζοντας ὅτι δὲν στηρίζουν «πάσῃ θυσίᾳ» τὴν κυβέρνηση∙ ὁ ὑπουργὸς Ναυτιλίας ἑτοιμάζει νομοσχέδιο, γιὰ τὴν ἄρση τῆς πωλήσεως τοῦ ΟΛΠ καὶ ὁ Ὑποδομῶν ὀργανώνει διαδηλώσεις στὶς Σκουριὲς καὶ ἐφευρίσκει τρόπους ἀναβολῆς ἐπαναλειτουργίας τῆς ἑταιρείας. Οἱ κινήσεις αὐτὲς γίνονται, διότι ὅλοι τους διαθέτουν σοβαρὴ ὑποστήριξη στοὺς βουλευτὲς καὶ στοὺς κρατικοδίαιτους ἐργατοπατέρες∙ ἡ σύγκρουση ἑστιάζεται μεταξὺ τῶν δύο δυνάμεων, τῶν ὑποτιθέμενων «Εὐρωπαϊστῶν» καὶ τῶν κρατιστῶν, ἀριστερῶν καὶ ἀκροδεξιῶν, μὲ τὸν Ναπολεοντίσκο ἐνδιάμεσο, ὡς τροχονόμο καὶ χωρὶς οὐσιαστικὴ δύναμη. Ἄλλωστε ἀπέδειξε ὅτι μοναδική του ἐλπίδα θεωρεῖ τὴν πόλωση∙ αὐτὴ ναυάγησε ὅμως πρὶν τὴν ἐξαγγείλει, ἐνῶ στὴν Εὐρώπη τὸν θεωροῦν ἐξοφλημένο ἤδη.