Ἡ κοινὴ παρουσία στὴν Λέσβο, κοντὰ στοὺς πρόσφυγες, τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριάρχου, τοῦ πάπα καὶ τοῦ ἀρχιεπισκόπου εἶχε τὴν συμβολικὴ σημασία τῆς στηρίξεως τῶν προσφύγων καὶ τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς προσφορᾶς τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ γιὰ τὴν ἀνακούφισή τους∙ μέτρησε ἀρκετὰ σὲ περίοδο μεροληπτικῆς καὶ μεμψίμοιρης ἀντιμετωπίσεως τοῦ θέματος ἀπὸ πολλὲς εὐρωπαϊκὲς χῶρες. Ἡ ἐμφάνιση τοῦ ποντίφηκος συνοδεύται πάντα ἀπὸ εὐρεῖα δημοσιότητα καὶ προβολὴ τοῦ σκοποῦ γιὰ τὸν ὁποῖο γίνεται∙ ἡ συμπαράσταση τῆς ἐκκλησίας ἔχει τὴν ἀπήχησή της στὴν διεθνῆ κοινὴ γνώμη καὶ ὁπωσδήποτε ἐπηρεάζει ἀρκετὰ τὶς κυβερνήσεις. Τὸ προσφυγικὸ δὲν εἶναι μόνο ἑλληνικὸ πρόβλημα, οἱ αἰτίες του εἶναι ἄλλες καὶ τὴν ἐξάλειψή τους ζήτησαν μὲ ἔμφαση οἱ τρεῖς ἱεράρχες.