Στὸν πρῶτο ἀποικισμὸ τῶν Ἑλλήνων στὴν Μικρὰ Ἀσία ἀναφέρεται στὴν συνέχεια ὁ Ἰσοκράτης στὸν «Πανηγυρικόν»∙ ἦταν μετὰ τὴν κάθοδο τῶν Δωριέων καὶ τὴν ἵδρυση ἀπ’ τοὺς Ἴωνες πρώτους καὶ τοὺς Αἰολεῖς καὶ Δωριεῖς ὕστερα πολλῶν ἀποικιῶν. «Τοῖς μὲν γὰρ ἱκανὴν τὴν οἴκοι χώραν κατέλιπον, τοῖς δὲ πλείω τῆς ὑπαρχούσης ἐπόρισαν»∙ διότι σὲ ὅσους ἔμειναν μὲν ἄφησαν ἐπαρκῆ χώρα, ἀλλὰ καὶ ὅσοι μετανάστευσαν ἀπέκτησαν περισσότερη ἀπ’ τὴν παλαιά τους. «Ἅπαντα γὰρ περιεβάλοντο τὸν τόπον, ὃν νῦν τυγχάνομεν κατέχοντες»∙ διότι εἶχαν καλύψει ὅλο τὸν τόπο, τὸν ὁποῖο συμβαίνει τώρα νὰ κατέχουμε. «Ὥστε καὶ τοῖς ὕστερον βουληθεῖσιν ἀποικίσαι τινὰς καὶ μιμήσασθαι τὴν πόλιν τὴν ἡμετέραν πολλὴν ῥαστώνην ἑποίησαν»∙ ὥστε καὶ ὅσοι ἀργότερα θέλησαν νὰ φτιάξουν κάποιες ἀποικίες καὶ νὰ μιμηθοῦν τὴν δική μας πόλη μὲ πολλὴ εὐκολία τὶς ἔφτιαξαν. Ἦταν ἡ περίοδος τῆς ἐπεκτάσεως τοῦ Ἑλληνισμοῦ σὲ ὁλόκληρη τὴν Μεσόγειο.