Ἡ ἀνεξέλεγκτος διάλυσις τῶν πάντων, ὡς μεθόδευση ἑνὸς εὐρυτέρου σχεδίου καὶ μὲ τὸν Ναπολεοντίσκο ἁπλὸ θεατή, ἀποτελεῖ κοινὴ πεποίθηση στοὺς πολιτικούς μας κύκλους καὶ στὶς εὐρωπαϊκὲς πρωτεύουσες∙ τὰ ὅσα ἔγιναν τὸ δεκαπεντάμηνο καὶ ὁλοκληρώνονται αὐτὲς τὶς μέρες μόνο τυχαῖα δὲν ἦταν, ἔστω κι ἂν στὸ Μέγαρο Μαξίμου προσποιήθηκαν στὴν ἀρχὴ τοὺς ἀδιάφορους. Δύο εἶναι τὰ κύρια χαρακτηριστικὰ τῆς χώρας μας, ἡ πλήρης διάλυση τοῦ κράτους καὶ ἡ σκόπιμη ἀπονεκρωση τῆς οἰκονομίας, ἀπ’ τὴν πλευρὰ τῆς κυβερνήσεως, ἀλλὰ καὶ ἡ δυναμικὴ ἀντίδραση τῶν Ἑλλήνων στὰ σχέδιά της, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπ’ τὶς μαζικότατες κινητοποιήσεις καὶ τὴν ἐγρήγορση τῆς ἀντιπολιτεύσεως καὶ περισσότερο τῆς ἀξιωματικῆς∙ ἡ περυσινὴ ψῆφος δύο φορὲς θεωρεῖται πλέον ἁπὸ ὅσους τὴν ἔδωσαν ὡς κακὴ στιγμὴ καὶ φέρεται ὡς ἀφόρητο ἄγος μέσα τους, ἐνῶ βλέπουν μὲ τὰ νέα μέτρα τὴν κόλαση μπροστά τους. Ταυτοχρόνως ὅμως οἱ Εὐρωπαῖοι λαμβάνουν ἐγκαίρως τὰ μέτρα τους, διότι δὲν θέλουν νὰ ξαναζήσουν τὴν περυσινὴ ἐμπειρία, ἐνῶ παρουσιάζονται καὶ πολλὰ ἄλλα προβλήματα μπροστά τους, ὅπως τὸ Brexit καὶ οἱ πολιτικὲς ἐξελίξεις στὴν Τουρκία∙ στὰ πλαίσια αὐτὰ ἐντάσσεται ἡ πρωτοβουλία τῆς Ἐπιτροπῆς γιὰ χορήγηση κάποιας δόσεως, γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν χρεῶν μας, χωρὶς τὴν ὁλοκλήρωση τῆς ἀξιολογήσεως, μὲ αὐτὴ ἢ μὲ ἄλλη πιθανώτερον κυβέρνηση.
Ἡ ἀνάγκη ἐπανεκκινήσεως τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας ἀποτελεῖ ὑψίστη προτεραιότητα γιὰ τὴν Ἐπιτροπὴ καὶ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Κεντρικὴ Τράπεζα, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπ’ τὰ μέτρα χορηγήσεως ρευστότητος στὶς τράπεζες καὶ τῆς δημιουργίας κλίματος ἐμπιστοσύνης τὸ ὁποῖο προσκρούει στὶς κυβερνητικὲς μεθοδεύσεις∙ εἶναι ἀπ’ τὶς σπάνιες περιπτώσεις στὴν ἱστορία, κατὰ τὶς ὁποῖες οἱ τρίτοι –διότι ὡς τρίτοι θεωροῦνται ἀκόμη οἱ Εὐρωπαῖοι, παρ’ ὅτι πονοῦν περισσότερο τὴν χώρα μας ἀπ’ τοὺς Συριζαίους- ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν ἀποκάτασταση τῆς ἐμπιστοσύνης στὴν οἰκονομία, ἐνῶ ἡ κυβέρνηση κάνει τὰ πάντα γιὰ τὴν ἐπιδείνωση τῆς ὑφέσεως. Στὶς γιορτὲς ἡ ἀγορὰ ὑπέστη καθίζηση καὶ μόνο τὰ τουριστικὰ νησιὰ ἀνέκοψαν κάπως τὴν κατάρρευση∙ ἡ σπασμωδικὴ ὑπογραφὴ τῆς ὑπουργικῆς ἀποφάσεως γιὰ τὴν ἐπαναλειτουργία τῶν Σκουριῶν ὀφείλεται στὶς πιέσεις τῶν Εὐρωπαίων καὶ στὸν φόβο τῆς λογοδοσίας, διότι ἡ κυθύστερηση ἦταν παράνομη καὶ εἶχε ἀποτέλεσμα τεράστιες ζημίες στὴν ἐθνικὴ οἰκονομία. Ἀλλά, ἡ ἀποκατάσταση τῆς ἐμπιστοσύνης δὲν ἔρχεται μὲ τὸν Ναπολεοντίσκο στὴν θέση του, κανένας σοβαρὸς ἐπενδυτὴς δὲν μένει στὴν χώρα, ὅταν κοντεύουν δύο μῆνες μὲ κλειστὴ τὴν Εἰδομένη∙ τὸ προσφυγικὸ ἔχει ἀφεθεῖ στὴν τύχη του, ἐνῶ ἡ Ἀστυνομία ἀπαπτύσσεται στοὺς καταυλισμοὺς γιὰ τὴν προστασία τῶν ἀκτιβιστῶν ἀπ’ τοὺς μετανάστες. Ἐπιβεβαίωνει ἔτσι ἡ κυβέρνηση, ὅτι διαρκὴς πολιτική της φροντίδα παραμένει ἡ ἀποσταθεροποίηση τῆς χώρας.
Ἡ διάλυση τοῦ κράτους ἐπιταχύνεται καὶ ὅσες ὑπηρεσίες δουλεύουν, αὐτὸ ὀφείλεται στὸν πατριωτισμὸ τῶν Ἑλλήνων καὶ μόνο, ἐνῶ ἡ ὀργὴ τοῦ κόσμου κορυφώνεται∙ ἡ συμπαράσταση καὶ ἡ ἀλληλεγγύη πρὸς τοὺς πρόσφυγες ἦταν ἔκφραση τῆς φιλοξενίας μας, ὁ ξένιος Ζεὺς γάρ, ἀλλὰ καὶ ἡ παντελὴς ἀπουσία τοῦ κράτους ἦταν ἐσκεμμένη ἐνέργεια τῆς κυβερνήσεως. Τὴν διάλυση τῆς χώρας ἐπιδίωκαν, ὅπως φάνηκε κι ἀπ’ τὴν ἐπίσημη ἀνοχὴ στὶς τουρκικὲς προκλήσεις –τὴν χώρα ἔσωσαν πάλι τὰ στρατευμένα μας παιδιά- καὶ τὴν ἀναγνώριση τετελεσμένων, ὅπως στὸ Κατελλόριζο καὶ στὶς Οἰνοῦσες∙ στὴν ὑγεία δὲν δουλεύει τίποτε πλέον, καὶ οἱ συγγενεῖς τῶν ἀσθενῶν τοὺς συνοδεύουν στὰ νοσοκομεῖα, μὲ σιντόνια, πετσέτες, εἴδη ὑγιεινῆς, ἀντισηπτικά, φάρμακα καὶ φαγητό, ἐνῶ στὴν αὐτοθυσία τῶν γιατρῶν καὶ τῶν νοσηλευτῶν ἐπαφίεται ἡ ζωή τους. Ἡ πρωτεύουσα ἀστυνομοκρατεῖται καὶ τὸ Μέγαρο Μαξίμου φρουρεῖται μὲ διπλὰ κάγκελα∙ ὁ Ναπολεοντίσκος κρύφθηκε τὶς Ἅγιες μέρες σὲ ἀπόμακρα ξωκλήσια καὶ φρεγάτες, ἐνῶ κανένας ὑπουργὸς ἢ βουλευτὴς δὲν ἀκολούθησε τὸν Ἐπιτάφιο καὶ τὴν Ἀνάσταση. Δὲν ἔχει ξανασυμβεῖ αὐτὸ στὴν ἱστορία μας, πρωθυπουργὸς νὰ μὴν παρακολουθεῖ τὶς ἱερὲς τελετές∙ γνωρίζουν ὅτι ἡ ἀγανάκτηση τοῦ κόσμου εἶναι τόση, ὥστε φροβοῦνται πὼς μετὰ τὸ τέλος τῆς ἱεροτελεστίας θὰ ὑποστοῦν τὸν προπηλακισμὸ τῶν παρευρισκομένων. Αὐτὸ φάνηκε ἄλλωστε καὶ στὶς μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις στὴν Ἀθήνα.
Ἡ καθυστέρηση τῆς ἀξιολογήσεως ἀποδεικνύεται περίτρανα πλέον, ὅτι δὲν ἔγινε τυχαῖα∙ ἦταν μεθοδευμένη γιὰ τὴν διάλυση τῆς χώρας καὶ τῆς Εὐρωζώνης στὴν συνέχεια, διαφορετικὰ δὲν ἐξηγοῦνται ὅλα αὐτά. Εἶναι ἤδη γνωστά μας, σὲ ἀνακεφαλαίωση προβαίνουμε. Δύο γεγονότα χάλασαν τὰ σχέδιά τους, ἡ ἀντοχὴ τῆς Εὐρωζώνης στὶς ἐπιθέσεις τῶν κερδοσκόπων, μὲ τὴν Γερμανία προκεχωρημένο ὀχυρό, καὶ ἡ ἐπέμβαση τῆς Ρωσίας στὴν Συρία, μὲ ἀποτέλεσμα τὸ ναυάγιο τοῦ σχεδίου κερδοσκόπων καὶ Τζιχαντιστῶν γιὰ διάλυση τῆς χώρας, μὲ τὴν συνεργασία τοῦ Ταχὶπ Ἐρντογάν∙ τὸ ἄνοιγμα τῶν συνόρων στοὺς μετανάστες, ἡ ἀδράνεια τῶν ἀστυνομικῶν καὶ λιμενικῶν ἀρχῶν, ἡ ἀνοχὴ ἢ σύμπραξη τῶν παρακρατικῶν μηχανισμῶν μὲ τὰ τρομοκρατικὰ κυκλώματα συμπληρώνουν τὸ μωσαϊκό. Τὸ Εὐρωπαϊκὸ Κέντρο Ἐσωτερικῆς Ἀσφαλείας τὰ γνωρίζει ὅλα καὶ ἀντιδρᾶ ἀναλόγως∙ ἄλλωστε ἀκόμη περιμένει τὶς ἀπαντήσεις τῆς κυβερνήσεως γιὰ τὶς διασυνδέσεις στελεχῶν της μὲ τρομοκράτες, ἐνῶ διερωτᾶται, γιατὶ δὲν ἔχουν προχωρήσει καθόλου οἱ ἀνακρίσεις γιὰ τὴν ἀπόπειρα ἀπαγωγῆς φυλακισμένων στὸν Κορυδαλλὸ μὲ ἑλικόπτερο. Ἡ παρέμβασή τους εἶναι διακριτική, ὅπως ἐπιβάλλουν τὰ λεπτὰ αὐτὰ θέματα, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀντιδράσεις τῶν Εὐρωπαίων ἡγετῶν σαφέστατες∙ δὲν φέρθηκε ψυχρὰ στὸν πρωθυπουργὸ ὁ Γάλλος πρόεδρος, κατὰ τὴν τελευταία συνάντησή τους, οὔτε ἀρνήθηκε νὰ τὸν δεῖ ἡ καγκελάριος μόνο γιὰ τὰ οἰκονομικά. Τὸ προσφυγικὸ καὶ τὸ τρομοκρατικὸ μέτρησαν περισσότερο.
Οἱ πολιτικὲς ἐξελίξεις παίρνουν πλέον τὴν μορφὴ χειμάρρου στὴν χώρα, ὅπως καταδεικνύεται ἀπ’ τὶς ὀγκωδέστατες κινητοποιήσεις∙ καὶ νὰ μὴν ἀντιμετώπιζε ἡ Ἑλλὰς ἄλλα προβλήματα, καὶ μόνο ἀπ’ τὸ οἰκονομικὸ θὰ ἔρχονταν ἡ κατάρρευση τῆς κυβερνήσεως. Ἄλλωστε εἶναι κοινὴ πεποίθηση πλέον, ὅτι πρόκειται γιὰ φασιστικὴ ἐξουσία σὲ ὅλα της∙ ἡ ἰσχνὴ κοινοβουλευτικὴ πλειοψηφία, ἂν παραμένει ἀκόμη, δὲν ἀρκεῖ οὔτε γιὰ τὰ προσχήματα, ἡ μετακίνηση τοῦ κόσμου πρὸς τὴν ἀξιωματικὴ ἀντιπολίτευση λαμβάνει τὴν μορφὴ μεγάλου κύματος. Ἀντιθέτως ἡ διαρροὴ ἀπ’ τὸν ΣΥΡΙΖΑ γίνεται χιονοστιβάδα∙ ἡ συστράτευση τῶν δημοσιογραφιζόντων δὲν κρίνεται ἀρκετὴ γιὰ προστασία, οὔτε ἡ ἀπόκρυψη τῶν δημοσκοπήσεων, ἡ ἐξαφάνιση τῶν Συριζαίων ἀπ’ τὶς πλατεῖες καὶ τὰ καφενεῖα εἶναι πανθομολογούμενη. Ὅταν μία κυβέρνηση ἐπιστρατεύει ΜΑΤ καὶ δακρυγόνα γιὰ νὰ φυλάξει τὰ κομματικά της γραφεῖα, ὅπου δὲν βρίσκονται οὔτε οἱ μισθωδοτούμενοι ὑπάλληλοί της, τότε καλὸ εἶναι νὰ τὰ μαζεύει τὸ γρηγορώτερο∙ ὁ Ναπολεοντίσκος τὸ ἔχει καταλάβει, ὅπως φαίνεται ἀπ’ τὸν πανικό του καὶ τὴν ἀπόκρυψή του στὸ Μαξίμου. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν τόν σώζει, γιατὶ γνωρίζει ὅτι ἔρχεται τὸ τέλος του καὶ ἡ λογοδοσία μαζί, διότι ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης εἶναι ἀνυποχώρητος σὲ αὐτό∙ μόνο ἡ λογοδοσία μπορεῖ νὰ ἀποτρέψει παρόμοια φαινόμενα στὸ μέλλον. Ἀπομένουν οἱ δεσμεύσεις του στοὺς ἐπικυρίαρχους ἀτλαντικοὺς κερδοσκόπους, ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι προσωπικό του πρόβλημα.