Ἡ ψήφιση τῶν νομοσχεδίων ἔγινε μὲ μισὴ καρδιὰ ἀπ’ τοὺς συνεταίρους ἀριστερᾶς καὶ ἀκροδεξιᾶς, ἀλλὰ μὲ ἐξαιρετικὰ χαμηλοὺς τόνους ἀπέναντι στὸν Κυριάκο Μητσοτάκη ἀπ’ τὸν Ναπολεοντίσκο∙ ἡ ὅλη του προσπάθεια ἀπέβλεπε στὴν ἱκανοποίηση τῶν ἀντιφατικῶν ὑποχρεώσεών του, ἀπέναντι στοὺς Εὐρωπαίους, γιὰ τὴν ἀποφυγὴ τῆς χρεωκοπίας, καὶ τῶν κερδοσκόπων καὶ παρακρατικῶν στὸ ἐσωτερικό. Ἔτσι ἀπέφυγε ἐπιμελῶς τὴν διαβεβαίωση, γιὰ ἐξάντληση τῆς τετραετίας, καὶ δὲν ἀπάντησε στὴν πρόκληση, ὅτι σύντομα χάνει τὴν ἐξουσία του καὶ γίνεται ὁ νεώτερος πρώην πρωθυπουργός∙ ἀντιθέτως ἐπιστράτευσε τοὺς κουκουλοφόρους στὸ Σύνταγμα γιὰ τὴν διάλυση τῆς μεγαλειώδους συγκεντρώσεως. Ἐπιδόθηκαν καὶ πάλι στὸν πετροπόλεμο καὶ στὶς μολότωφ, ἀλλὰ καὶ στὴν παρέμβαση τῆς Ἀστυνομίας μὲ ρόπαλα καὶ δακρυγόνα.