Τὴν καθιέρωση τῆς δημοσιονομικῆς πειθαρχίας τῶν ἑταίρων ἐξασφάλισε ἡ Εὐρωζώνη, δηλαδὴ ἡ Γερμανία, μὲ τὴν αὐστηρότατη συμφωνία γιὰ τὴν ἀξιολόγηση τῆς Ἑλλάδος∙ ὅλοι γνωρίζουν ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τηρηθοῦν οἱ ἀβάστακτοι ὅροι τῆς φοροκαταιγίδας καὶ τοῦ κόφτη καὶ ὅτι θὰ ὁδηγήσουν τὴν χώρα σὲ μακροχρόνια ὕφεση καὶ τὸν λαὸ σὲ ἐξέγερση. Ἐπιβλήθηκαν ὅμως γιὰ δύο λόγους, ὡς προηγούμενο γιὰ οἱαδήποτε ἄλλη χώρα προβάλλει τὶς διεκδικήσεις τοῦ Ναπολεοντίσκου, δηλαδὴ νὰ τελειώνουν μὲ τὴν ἀριστερὰ στὴν Εὐρώπη στὸ προβλεπτὸ μέλλον, καὶ γιὰ τὴν ταχύτατη ἐκπαραθύρωση τῆς ἀριστερῆς κυβέρνησης∙ στὸ Μέγαρο Μαξίμου εἴτε δὲν κατάλαβαν τὸ σχέδιο, ἐπειδὴ ἀκόμη ζοῦν στὶς αὐταπάτες τους, εἴτε αὐτὴν τὴν ἐντολὴ ἔχουν ἀπ’ τοὺς ἀτλαντικοὺς κερδοσκόπους, ἐλπίζοντες στὴν ὑπονόμευση τῆς Εὐρωζώνης μέσῳ τῶν προσφύγων καὶ τῆς τρομοκρατίας. Ἄλλωστε ἡ ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων αὐτῶν δὲν ἔχει ὁλοκληρωθεῖ καὶ εἶναι γνωστὸ ὅτι οἱ Εὐρωπαῖοι συγκεντρώνουν στοιχεῖα.