Ἡ συναδέλφωση ὅλων τῶν Ἑλλήνων εἰς τὰς μεγάλας ἑορτὰς καὶ πανηγύρεις τοὺς παρεῖχε τὴν ἄνεση τῆς διατηρήσεως τῶν κοινῶν ἠθῶν καὶ ἐθίμων, μαζὶ μὲ τὴν ἴδια γλῶσσα καὶ θρησκεία∙ παρὰ τὶς διαφορὲς καὶ τὶς πολεμικὲς συγκρούσεις μεταξύ τους διατηροῦσαν ἰσχυρότατη τὴν αἴσθηση τοῦ ἑνιαίου λαοῦ καὶ τῆς κοινῆς ἱστορίας. «Καὶ μετὰ ταῦτ’ εὐχὰς καὶ θυσίας κοινὰς ποιησαμένους ἀναμνησθῆναι μὲν τῆς συγγενείας τῆς πρὸς ἀλλήλους ὑπαρχούσης»∙ καὶ ἀφοῦ συνέρχονται στὰ κοινὰ ἱερα ἀπευθύνουν εὐχὲς καὶ θυσίες ὅλοι μαζὶ καὶ θυμοῦνται μὲν τὴν ὑπάρχουσα μεταξύ τους συγγένεια. «Εὐμενεστέρως δ’ εἰς τὸν λοιπὸν χρόνον διατεθῆναι πρὸς ἡμᾶς αὐτούς»∙ καὶ εὐμενέστερα στὸν μετέπειτα χρόνο διατίθενται μεταξύ τους. «Καὶ τάς τε παλαιὰς ξενίας ἀνανεώσασθαι καὶ καινὰς ἑτέρας ποιήσασθαι»∙ καὶ τὶς παλιὲς σχέσεις φιλοξενίας ἀνανεώνουν καὶ ἄλλες νέες φτιάχνουν πάλι. Στὴν καθημερινότητά τους ἔδεναν τὶς σχέσεις ἑνότητος καὶ ἀδελφότητος μεταξύ τους οἱ Ἕλληνες.