Οἱ διαδηλώσεις στὴν Γαλλία ἀποκορυφώνονται πλέον στὸ Παρίσι καὶ στὶς μεγάλες πόλεις της∙ οἱ μεταρρυθμίσεις στὶς ἐργασιακὲς σχέσεις καὶ ἡ στασιμότης στὴν οἰκονομία εἶναι ἡ ἀφορμή, ἀλλὰ ἡ αἰτία εἶναι ἡ παταγώδης ἀποτυχία τοῦ Φρανσουὰ Ὁλλάντ. Στὶς δημοσκοπήσεις ὁ ἀριστερὸς πρόεδρος βρίσκεται κανὰ δυὸ μονάδες μόνο πάνω ἀπ’ τὸν Ναπολεοντίσκο, ἂν καὶ αὐτὸς πέτυχε τὸ ρεκὸρ τῆς καταποντίσεώς του σὲ ἕναν χρόνο μόνο! Ἀλλὰ ὁ Γάλλος πρόεδρος δείχνει ἀνυποχώρητος, ὅπως καὶ οἱ διαδηλωτὲς ἐπίσης. Παρόμοια διαγράφεται καὶ ἡ συρρίκνωση τῶν Ποδέμος στὴν Ἱσπανία, οἱ ὁποῖοι ἀναζητοῦν συμμαχίες σὲ ἄλλα κόμματα, πρὸς ἀνακοπὴν τῆς φθορᾶς των. Τὸ φαινόμενο εἶναι πανευρωπαϊκό, μὲ τὶς ἰδιαιτερότητές του κατὰ χώρα∙ ἡ ἀριστερὰ χάνει τὸν φωτοστέφανο τῆς δόξης τῆς τελευταίας πεντηκοναετίας περίπου καὶ συρρικνώνεται σὲ πρωτοφανῆ ἐπίπεδα. Δείχνει ὅτι ἀδυνατεῖ νὰ ἀντιληφθεῖ τὶς ἀνάγκες τῆς ψηφιακῆς ἐποχῆς καὶ τοῦ πολυπολικοῦ κόσμου τῆς σήμερον.