Οἱ Ἀθηναῖοι διακρίνονταν γιὰ τὸ ἦθος τους τὴν περίοδο τῆς ἀμέσου δημοκρατίας καὶ τὴν ἐλεύθερη πολιτικὴ πρακτική τους∙ αὐτὰ τοὺς ἐπέτρεψαν στὴν καλλιέργεια τῶν γραμμάτων καὶ τῶν τεχνῶν, ἀλλὰ καὶ στὴν προάσπιση τοῦ Ἑλληνισμοῦ κατὰ τὴν εἰσβολὴ τῶν βαρβάρων. «Τῶν δὲ λόγων τῶν καλῶς καὶ τεχνικῶς ἐχόντων οὐ μετὸν τοῖς φαύλοις»∙ διότι οἱ καλοὶ καὶ τεχνικῶς διαρθρωμένοι λόγοι δὲν μεταδίδονται στοὺς φαύλους ἀνθρώπους. «Ἀλλὰ ψυχῆς εὖ φρονούσης ἔργον ὄντας»∙ ἀλλὰ μόνο σὲ ὅσους ἔχουν ἐλεύθερο φρόνημα στὴν ψυχή τους. «Καὶ τούς τε σοφοὺς καὶ τοὺς ἀμαθεῖς δοκοῦντας εἶναι ταύτῃ πλεῖστον ἀλλήλων διαφέροντας»∙ καὶ τοὺς σοφοὺς ἀπ’ τοὺς ἀμαθεῖς φαίνεται ὅτι σὲ αὐτὴ κυρίως διαφέρουν, στὸ φρόνημα τῆς ψυχῆς τους. Ἡ ἔκπτωση στὸ ἦθος ἦταν ἡ χειρότερη ἀτυχία γιὰ τὴν ἄμεση δημοκρατία, διότι οἱ ἀνόητοι καὶ φαῦλοι προβάλλονταν στὸν ἁπλὸ λαό∙ τότε ἐρχόταν μαζὶ καὶ ἡ παρακμή.