Ὁ πόλεμος τῆς χαλυβουργίας κλιμακώνεται μεταξὺ τῶν Δυτικῶν καὶ τῆς Κίνας, ποὺ προσφέρει τὸ 56% τῆς παγκοσμίου παραγωγῆς χάλυβος καὶ ἔχει κατακλύσει ὅλες τὶς ἀγορές∙ οἱ Ἀμερικανοὶ τὴν κατηγοροῦν ὅτι δίδει παράνομες ἐπιδοτήσεις στὶς βιομηχανίες της, παραβιάζοντας τοὺς κανόνες τοῦ Παγκοσμίου Ὀργανισμοῦ Ἐμπορίου. Τὸ Πεκῖνο ἀρνεῖται τὶς κατηγορίες καὶ ἀντιτείνει ὅτι ἡ Οὐάσιγκτον ἀσκεῖ πολιτικὴ προστατευτισμοῦ στὸν κλάδο, ἀλλὰ οἱ δεσμεύσεις τῶν συνδικάτων καὶ ἡ ἀπαρχαιωμένη τεχνολογία δὲν τῆς ἐπιτρέπουν τὸν ἀνταγωνισμὸ στὴν διεθνῆ ἀγορά∙ ἡ Εὐρωζώνη τηρεῖ στὸ πρόβλημα οὐδέτερη στάση, διότι θεωρεῖ τὴν χαλυβουργία ὡς κλάδο γιὰ τὶς ἄλλες χῶρες, ἐνῶ διατηρεῖ μερικὲς βιομηχανίες στὴν Γερμανία, Γαλλία, Ἰταλία καὶ Βέλγιο γιὰ στρατηγικοὺς λόγους. Ἔχει προσανατολίσει τὴν βιομηχανία της στὴν προηγμένη τεχνολογία καὶ αὐτὴν προωθεῖ.