Ἡ ἐμβάθυνση τῆς πολιτικῆς συνοχῆς τῶν Εὐρωπαίων διευρύνεται πλέον καὶ ἀποκτᾶ βαθύτερη ἐμπέδωση μὲ τὸ αἴσθημα τῆς κοινῆς ἀσφαλείας∙ οἱ τρομοκρατικὲς ἐπιθέσεις εἶχαν καὶ τὴν εὐεργετική τους πτυχή, «οὐδὲν κακὸν ἀμιγὲς καλοῦ», οἱ Εὐρωπαῖοι αἰσθάνθηκαν ὅτι ἡ τρομοκρατία τοὺς ἀπειλεῖ ὅλους, ἀνεξαρτήτως χώρας καὶ τάξεως. Οἱ νεώτερες γενιές, ποὺ δὲν ἔχουν ζήσει τὸν πόλεμο, τὸν θερμὸ καὶ τὸν ψυχρό, δὲν ἔχουν αἴσθηση τῶν κινδύνων αὐτῶν καὶ τοὺς προσεγγίζουν μόνο λογικά∙ ἀλλὰ ὁ θάνατος τοῦ διπλανοῦ σου στὴν πλατεῖα καὶ στὸ καφὲ δὲν εἶναι τόσο λογικὴ διαδικασία, ἀλλὰ αἴσθηση καὶ πόνος καὶ θλίψη καὶ κλάμμα γοερό. Ἀπόρροια αὐτῶν εἶναι τὸ κύμα τῆς ἀλληλεγγύης πρὸς τοὺς ἄλλους, ὅλους τοὺς ἄλλους καὶ ἡ ἀπαίτηση ἀπ’ τὸ κράτος γιὰ προστασία∙ κράτος ὅμως τώρα δὲν εἶναι μόνο τὸ ἐθνικό, ἀλλὰ περισσότερο τὸ εὐρωπαϊκό. Αἰσθανόμαστε ὅλοι μας ὅτι ἔχουμε ἀνάγκη ἑνιαίου προστατευτικοῦ πλαισίου.