Ἡ ἀλληλεγγύη τῶν Ἀθηναίων πρὸς τοὺς ἄλλους Ἕλληνες ἦταν γνωστὴ καὶ ἀποτελοῦσε θεσμὸ τὴν χρυσῆ ἐποχὴ τῆς πόλεως∙ ἡ ἀθηναϊκὴ συμμαχία, παρὰ τὶς ὅποιες ὑπερβολές της, ἄλλωστε θεμελιώθηκε, ἀμέσως μετὰ τοὺς Μηδικοὺς πολέμους, στὸν κοινὸ ἀγῶνα κατὰ τῶν Περσῶν. «Ἅπαντα γὰρ τὸν χρόνον διετέλεσαν κοινὴν τὴν πόλιν παρέχοντες καὶ τοῖς ἀδικουμένοις ἀεὶ τῶν Ἑλλήνων ἐπαμύνουσαν»∙ ὅλο τὸν χρόνο ἄλλωστε παρέμειναν οἱ Ἀθηναῖοι προσφέροντες ἀνοικτὴ στοὺς ἄλλους τὴν πόλη τους καὶ προασπιζόμενοι πάντα τοὺς ἀδικουμένους τῶν Ἑλλήνων. «Διὸ δὴ καὶ κατηγοροῦσί τινες ἡμῶν ὡς οὐκ ὀρθῶς βουλευομένων»∙ γι’ αὐτὸ καὶ μᾶς κατηγοροῦν μερικοὶ ὅτι δὲν σκεπτόμαστε σωστά. «Ὅτι τοὺς ἀσθενεστέρους ἐθίμεσθα θεραπεύειν»∙ ὅτι ἔχουμε συνηθίσει νὰ προσφέρουμε καταφύγιο στοὺς ἀσθενέστερους. Εἶχαν συνηθίσει οἱ Ἕλληνες τῶν ἄλλων πόλεων, ὅταν ἀντιμετώπιζαν προβλήματα στὶς δικές τους καταφεύγειν εἰς τὰς Ἀθήνας, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν ἦταν δημοκρατικοὶ ἢ ὀλιγαρχικοὶ στὶς πεποιθήσεις τους.