Οἱ Ἀθηναῖοι ἀναγνώριζαν ἀπ’ τὴν ἀρχὴ τῆς ἱστορίας τους τὸν ἡγεμονικό τους ρόλο στὸν ἑλληνικὸ κόσμο, ἔστω κι ἂν δὲν ἦταν τότε ἀρκετὰ ἰσχυροί∙ ἄλλωστε ἦταν πάντοτε τὸ καταφύγιο τῶν καταδιωκομένων ἀπ’ τὶς ἄλλες ἑλληνικὲς πόλεις, εἴτε ἦταν αὐτοὶ δημοκρατικοὶ εἴτε ὀλιγαρχικοί. «Ἐκ δή τούτων ῥάδιον κατιδεῖν ὅτι καὶ κατ’ ἐκεῖνον τὸν χρόνον ἡ πόλις ἡμῶν ἡγεμονικῶς εἶχε»∙ ἀπὸ αὐτά, ἀπ’ τὴν ὑποδοχὴ τῦ Ἀδράστου καὶ τῶν ἀπογόνων τοῦ Ἡρακλέους, εἶναι εὔκολο νὰ δεῖ κανεὶς ὅτι καὶ ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ἡ πόλις μας ἀποδεχόταν ἡγεμονικὸ ρόλο στοὺς Ἕλληνες. «Τίς γὰρ ἂν ἱκετεύειν τολμήσειεν ἢ τοὺς ἥττους αὑτοῦ ἢ τοὺς ὑφ’ ἑτέρους ὄντας»∙ διότι ποιὸς θὰ τολμήσει νὰ ἀπευθύνει ἱκεσία στοὺς κατωτέρους τους ἢ σὲ ὅσους εἶναι ἐξαρτώμενοι ἀπὸ ἄλλους. «Παραλιπὼν τοὺς μείζω δύναμιν ἔχοντας»∙ ἀφήνοντας ὅσους ἔχουν μεγαλύτερη δύναμη. Γνωρίζει ἄριστα τὴν ἑλληνικὴ ἱστορία ὁ Ἰσοκράτης.