Οἱ Ἀθηναῖοι εἶχαν ἐπιδείξει τὴν ἐνεργὸ συμμετοχή τους στὰ κοινὰ πράγματα τῶν Ἑλήνων ἀπ’ τὴν ἐποχὴ ποὺ δὲν ἦταν ἰσχυρὴ δύναμη∙ πάντοτε εἶχαν ἀνοικτὴ τὴν πόλη τους στοὺς κατατρεγμένους τῶν ἄλλων πόλεων, δημοκρατικοὺς ἢ ὀλιγαρχικούς. «Ἄλλλως τε καὶ περὶ πραγμάτων οὐκ ἰδίων ἀλλὰ κοινῶν»∙ ἄλλωστε καὶ γιὰ πράγματα ὄχι δικά τους ἀλλὰ κοινά. «Καὶ περὶ ὧν οὐδένας ἄλλους εἰκὸς ἦν ἐπιμεληθῆναι πλὴν τοὺς προεστάναι τῶν Ἑλλήνων ἀξιοῦντας;» καὶ γιὰ ὅσα κανένας ἄλλος δὲν ἦταν συνήθεια νὰ ἀσχολεῖται ἐκτὸς ὅσων ἀπαιτοῦσαν ἀπὸ τὶς ἡγετικὲς δυνάμεις τῶν Ἑλλήνων; «Ἔπειτ’ οὐδὲ ψευσθέντες φαίνονται τῶν ἐλπίδων, δι’ ἃς κατέφυγον ἐπὶ τοὺς προγόνους ἡμῶν»∙ ἔπειτα δὲν διαψεύσθηκαν ὅπως φαίνεται στὶς ἐλπίδες τους κάθς φορὰ που κατέφευγαν στὶς ἀρχὲς τῶν προγόνων μας. Στὴν παροχὴ φιλοξενίας καὶ προστασίας στὸν Ἄδραστο καὶ στοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἡρακλέους, τὴν μυθικὴ ἐποχὴ ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θησέως, ἀναφέρεται.