Ἡ συμπαράσταση τῶν Ἀθηναίων πρὸς τοὺς ἀπομάχους ἡττηθέντες τῶν Ἑπτὰ ἐπὶ Θήβαις καὶ τὰ παιδιὰ τοῦ Ἡρακλέους εἶχε ἀποτελέσει τὸν θεσμὸ γιὰ τὴν φιλοξενία ὅλων τῶν κατατρεγμένων∙ εἶχε γίνει ἀναπόσπαστο μέρος τῆς ἀνοικτῆς τους κοινωνίας. «Ἀνελόμενοι γὰρ πόλεμον ὑπὲρ τῶν τελευτησάντων πρὸς Θηβαίους»∙ ἀναλαμβάνοντες πόλεμον ὑπὲρ ὅσων σκοτώθηκαν κατὰ τῶν Θηβαίων, γιὰ τὴν ταφὴ τῶν νεκρῶν τους. «Ὑπὲρ δὲ τῶν παίδων τῶν Ἡρακλέους πρὸς τὴν Εὐρυσθέους δύναμιν»∙ καὶ ὑπὲρ τῶν παιδιῶν τοῦ Ἡρακλέους ἀπέναντι στὴν δύναμη τοῦ Εὐρυσθέους. «Τοὺς μὲν ἐπιστρατεύσαντες ἠνάγκασαν ἀποδοῦναι θάψαι τοὺς νεκροὺς τοῖς προσήκουσι»∙ τοὺς μὲν ἐπιστρατευμένους ὑποχρέωσαν νὰ ἀποδώσουν γιὰ τὴν ταφή τους τοὺς νεκροὺς στοὺς οἰκείους τους. Ἡ ἱστορία τῆς Ἀντιγόνης ἀναφέρεται ἀκριβῶς στὴν ὑποχρέωση τῆς ταφῆς τοῦ νεκροῦ ἀδελφοῦ της Πολυνείκους∙ ἐθεωρεῖτο ὕβρις πρὸς τοὺς θεοὺς ἡ ἐγκατάλειψη ἄταφων νεκρῶν μετὰ τὴν μάχη καὶ ἐπέφερε τὴν τιμωρία τῆς θείας δίκης.