Τὴν πόλωση, ὡς τακτικὴ ἐκλογῶν, προκρίνει ὁ Ναπολεοντίσκος, μετὰ τὸ Βατερλὼ τῆς Θεσσαλονίκης καὶ τῆς Θάσου καὶ τὸν καταποντισμό του στὶς δημοσκοπήσεις∙ τὸ Μαξίμου ἔχει προειδοποιηθεῖ, ἀπ’ τὶς δικές του μετρήσεις, ὅτι ἡ κατάσταση δὲν εἶναι ἀναστρέψιμη, μετὰ καὶ τὶς μεγαλειώδεις διαδηλώσεις ὅπου ἐπιβεβαιώθηκαν, καὶ ὅτι ἡ διαφορὰ μὲ τὴν Νέα Δημοκρατία ἀγγίζει τὶς εἴκοσι μονάδες. Ἐναγωνίως ἀναζητοῦν λύσεις, ἀλλὰ δύσκολα πολὺ βρίσκουν στὰ ὑπόγεια τοῦ μεγάρου, καθὼς καὶ ἡ προσέλευση στὶς προσυνεδριακὲς διαδικασίες μετριέται στὰ δάκτυλα, μὲ τοὺς διαμαρτυρόμενους ἀπ’ ἔξω νὰ εἶναι δεκάδες καὶ ἑκατοντάδες∙ οἱ ἐλάχιστοι σοβαροὶ στὴν κυβέρνηση προτείνουν ἐναγωνίως τὴν προσφυγὴ στὶς κάλπες μέσα στὸν Ὀκτώβριο, «γιὰ νὰ περισώσουν ὅσα γίνεται». Ἀλλὰ τὰ ἐμπόδια εἶναι πολλά, μὲ πρῶτο τὸν πανικὸ τοῦ πρωθυπουργοῦ, ὅτι θὰ πάει φυλακή, γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς χώρας∙ ὁ ἀντίλογος εἶναι, ὅτι, «ἂν τὸ καθυστερήσει θὰ πάει χειρότερα μέσα».