Ἡ ἄρνηση τῶν Ἀθηναίων τοῦ ὑποκῦψαι εἰς τὰς ἀπαιτήσεις, τῶν Θηβαίων γιὰ τὴν ἀπόδοση τοῦ Ἀμφιαράου, Ἀργείου τὴν καταγωγή, καὶ τοῦ Εὐρυσθέως γιὰ τοὺς Ἡρακλεῖδες, θεωρεῖται ἡ πλέον σημαντικὴ ἡρωικὴ πρᾶξις πρὶν ἀπ’ τὰ Τρωικά∙ γιὰ τὸν λόγον αὐτὸν καὶ οἱ Δωριεῖς, κατὰ τὴν κάθοδό τους ἑκατὸ ἔτη μετά, σεβάσθηκαν τὴν Ἀττική. «Φαίνονται δ’ ἡμῶν οἱ πρόγονοι τοσοῦτον ἁπάντων διενεγκόντες»∙ φαίνονται δὲ οἱ πρόγονοί μας πόσο περισσότερο ἀπ’ τοὺς ἄλλους ἐστάθησαν ἐλεύθεροι. «Ὥσθ’ ὑπὲρ μὲν Ἀργείων δυστυχησάντων Θηβαίοις, ὅτε μέγιστον ἐφρόνησαν, ἐπιτάττοντες»∙ ὥστε ἐτάχθησαν ὑπὲρ τῶν Ἀργείων ἡττηθέντων ἀπ’ τοὺς Θηβαίους, ὅταν νόμισαν ὅτι ἐπιτυγχάνουν τὰ μέγιστα. «Ὑπὲρ δὲ τῶν παίδων τοῦ Ἡρακλέους Ἀργείους καὶ τοὺς ἄλλους Πελοποννησίους μάχῃ κρατήσαντες». ὑπὲρ τῶν ἀπογόνων δὲ τοῦ Ἡρακλέους τοὺς Ἀργείους καὶ ἄλλους Πελοποννήσιους ἐνίκησαν στὴν μάχη. Πρόβαλε τὴν ἱστορία ὁ Ἰσοκράτης ἀπέναντι στὴν ἐπιβολὴ τυραννικῶν καθεστώτων ἀπ’τὴν Σπάρτη.