Ὡς μαρτύριο γιὰ τὸν Ναπολεοντίσκο περιγράφουν καὶ οἱ φιλικοί του κύκλοι τὴν ἔναρξη τοῦ πολιτικοῦ Φθινοπώρου γιὰ τὴν κυβέρνηση∙ σκάνδαλα, μὲ τὸ Ἀττικῆς πρῶτο, Βουλή, μὲ προαπαιτούμενα καὶ συζητήσεις μὲ ἀρχηγούς, δημοσιονομικὸ ἔλλειμμα, μὲ τὴν ἀδυναμία τῶν πολλῶν πληρωμῆς Ἐφορίας καὶ ΕΝΦΙΑ, σύγκρουση μὲ τὴν ἐκκλησία, τέλος ἀλλὰ ὄχι τελευταῖο, συνέδριο χωρὶς συνέδρους∙ καὶ συμπλήρωμα τὶς δημοσκοπήσεις, μὲ τὸν καταποντισμὸ τοῦ ἰδίου καὶ ἐξαφάνιση τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Τὰ περιθώρια πολιτικῶν ἐλιγμῶν εἶναι ἐλάχιστα ἕως μηδαμινά, κατὰ τοὺς πολιτικοὺς ἀναλυτές, ἐκτὸς κι ἂν μᾶς ὁδηγήσει σὲ ἐκλογές, ἀλλὰ αὐτὸ θὰ σημάνει παράδοσή του στὸν Κυριάκο Μητσοτάκη∙ κι αὐτὸ δὲν εἶναι κακὴ ἰδέα, ἐκμυστηρεύονται κυβερνητικοὶ κύκλοι, ἀλλὰ ἕνα τρέμουν στὸ Μέγαρο Μαξίμου, τὴν λογοδοσία, διότι γνωρίζουν ἀπὸ μέσα τὸ τί ἔχουν κάνει. Ἡ ρευστότης ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ παραταθεῖ γιὰ πολύ, διότι ἡ ἔκρηξη τοῦ κόσμου θεωρεῖται ἀπὸ ὅλους ἐπικείμενη.