Ἡ ἔξοδος τῆς Βρεταννίας ἀπ’ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση προκαλεῖ τὴν ἐπιτάχυνση τῶν διαρθρωτικῶν ἀλλαγῶν τῆς εὐρωπαϊκῆς οἰκονομίας∙ τὶς ἐπισκιάζει ἡ μαζικὴ φυγὴ πολυεθνικῶν ἀπ’ τὸ Σίτυ καὶ ἡ διασπορά τους σὲ πολλὲς εὐρωπαϊκὲς πόλεις, μὲ πρώτη τὴν Φραγκφούρτη. Γιὰ πρώτη φορὰ μετὰ τὸ Βατερλώ, τὸ Λονδίνο χάνει τὴν θέση του ὡς παγκοσμίου πιστωτικοῦ κέντρου, ἐνῶ ἀκολουθεῖ καὶ ἡ διαρροὴ τῶν ναυτιλιακῶν ἑταιρειῶν, ἀπ’ τὶς ὁποῖες πολλὲς θὰ εἴχαμε προσελκύσει, ἐὰν δὲν εἴχαμε τὴν λοιμικὴ στὴν ἐξουσία∙ οἱ τρίτοι, κυρίως Κινέζοι, Ἰάπωνες καὶ Κορεάτες, μεταφέρουν τὴν ἕδρα τῶν θυγατρικῶν τους στὴν Εὐρωζώνη, ἐνῶ φεύγουν ἐπιτροχάδην καὶ οἱ περισσότερες ἑταιρεῖες ψηφιακῆς τεχνολογίας, διότι ἔμεναν στὸ Σίτυ, παρὰ τὸ ἐμπόδιο τῆς γλώσσης, μόνο καὶ μόνο γιὰ τὶς πιστωτικὲς διευκολύνσεις τους.