Οἱ Ἕλληνες γνώριζαν τὶς εἰσβολὲς τῶν βαρβάρων στὴν χώρα τους καὶ τὴν ἀπειλὴ τῆς ὑποδουλώσεώς της ἀπ’ τὴν ἡρωικὴ ἐποχὴ ἀκόμη∙ εἶχαν εἰσβάλει οἱ Θρᾶκες μὲ ἀρχηγὸ τὸν Εὐμόλπο, υἱὸ τοῦ Ποσειδῶνος καὶ οἱ Σκύθες, μὲ ἀρχηγοὺς τὶς Ἀμαζόνες, θυγατέρες τῶν Ἄρεως, καὶ ὅλους τοὺς εἶχαν ἀπωθήσει. «Ἐπιφανέστατος μὲν οὖν τῶν πολέμων ὁ Περσικὸς γέγονεν»∙ πιὸ ἐπιφανὴς λοιπὸν ἀπ’ τοὺς πολέμους κατὰ τῶν βαρβάρων ἔγινε ὁ Περσικός. «Οὐ μὴν ἐλάττω τεκμήρια τὰ παλαιὰ τῶν ἔργων ἐστὶ τοῖς περὶ τῶν πατρίων ἀμφισβητοῦσιν»∙ ἂν καὶ δὲν εἶναι λιγώτερα τὰ τεκμήρια γιὰ τὰ παλαιὰ ἔργα ὥστε νὰ ἀμφισβητοῦνται οἱ παραδόσεις. Ὁ Ἰσοκράτης δὲν ἐνδιαφέρεται εἰς τὸν «Πανηγυρικόν» του γιὰ τὶς πραγματικὲς πλευρὲς τῶν εἰσβολῶν τῶν βαρβάρων στὴν Ἑλλάδα∙ περισσότερο παρουσιάζει τὸν ἀντίκτυπο ποὺ εἶχαν αὐτὲς στὴν συνείδηση τῶν Ἑλλήνων καὶ στὴν μετατροπή τους σὲ κίνητρο γιὰ τὴν ἐθνική τους ἑνότητα.