Στὴ διακήρυξη πολιτικῶν ἀρχῶν ἑστίασε τὶς ὁμιλίες του ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης στὴν συζήτηση στὴν Βουλή, ἐνῶ ὁ Ναπολεοντίσκος ἐπιδίωξε τὴν συσπείρωση τῶν ὀπαδῶν του καὶ τὸν φανατισμό τους∙ ἦταν αἰσθητὴ ἡ διαφρορὰ τοῦ τόνου, μὲ ἀκραῖο παράδειγμα, ὅταν ζήτησε νὰ τοῦ ἀπευθύνεται στὸν πληθυντικό, ὡς ἐλάχιστο βαθμὸ εὐγενείας, καὶ ὁ πρωθυπουργὸς κατέβασε τὸ κεφάλι. Τὴν ὀξύτητα συνέχισε ὁ ἀναπληρωτὴς ὑπουργὸς Δικαιοσύνης, ποὺ χαρακτήρισε τὸ μεταπολεμικὸ παρακράτος γενικὰ στὴν ὁλότητά του ἐναντίον τοῦ ΣΥΡΙΖΑ∙ ἀλλὰ ὁ ὑπερφίαλος πρώην δικαστικὸς ξέχασε τὰ Ἐξάρχεια, τὶς διασυνδέσεις κορυφαίων συνεργατῶν τοῦ Ναπολεοντίσκου μὲ τρομοκρατικὲς ὀργανώσεις, τὴν ἀποθράσυνση τῶν μπαχαλάκηδων… Αὐτὰ δὲν τὰ βλέπει κι ἂς ὑπάγονται στὴν ἁρμοδιότητά του σὲ μεγάλο βαθμό.