Ἡ ἀλλαγὴ στάσεως τῆς Εὐρωζώνης ἀπέναντι στὸν Ναπολεοντίσκο εἶναι ἐμφανέστατη∙ ἡ κατάτμηση τῆς δευτέρας δόσεις σὲ δύο ὑποδόσεις, γιὰ ἀσήμαντη ἀφορμή, εἶναι χαρακτηριστικὴ καὶ δείχνει ὅτι οἱ Εὐρωπαῖοι δὲν ἔχουν ἐμπιστοσύνη στὴν κυβέρνηση, οὔτε γιὰ τυπικὰπράγματα. Ἔπρεπε νὰ προσκομίσουν οἱ ὑπουργοὶ κάποια χαρτιά –τὰ ὁποῖα ὅμως σημαίνουν ὅτι δὲν ἔχουν διοχετεύσει στὴν ἀγορὰ τὴν ἐξόφληση χρεῶν τοῦ δημοσίου στοὺς ἰδιῶτες καὶ ἑπομένως καθυστεροῦν τὴν ἀνάκαμψη τῆς οἰκονομίας-, ποὺ θεωροῦνται τυπικὲς ἐνέργειες∙ αὐτὸ ὅμως δὲν ἰσχύει γιὰ τὸν Ναπολεοντίσκο καὶ τοὺς ὑπουργούς του, μετὰ τὰ περυσινὰ ψέμματα καὶ τὶς κουτοπονηριές τους. Πληρώνει ὁ ἑλληνικὸς λαὸς τὶς δηλώσεις τοῦ ἴδιου καὶ τοῦ κουρεμένου, ὅτι εἴμαστε διεφθαρμένη καὶ χρεωκοπημένη χώρα∙ οἱ Εὐρωπαῖοι, ὄχι μόνο δὲν φαίνονται διατεθειμένοι γιὰ οἱαδήποτε διευκόλυνση, ἀλλὰ καὶ ἐμφανίζονται ἀποφασισμένοι νὰ τὸν ὁδηγήσουν ἐκτὸς ἐξουσίας. Τοῦ προβάλλουν περισσότερα ἐμπόδια ἀπὸ ὅσα στὸν Ἀντώνη Σαμαρᾶ πρὸ διετίας.